قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «لَوْ زَفَرَتْ جَهَنَّمُ زَفْرَةً لَمْ یبْقَ مَلَک مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِی مُرْسَلٌ إِلَّا خَرَّ جَاثِیاً عَلَى رُکبَتَیهِ یقُولُ: رَبِّ نَفْسِی، نَفْسِی؛ حَتَّى ینْسَى إِبْرَاهِیمُ إِسْحَاقَ، یقُولُ: یا رَبِّ أَنَا خَلِیلُک إِبْرَاهِیمُ فَلَا تُنْسِنِی!»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «اگر جهنم، یک بار بخروشد [یعنی صدای برافروختنش شنیده شود]، هیچ فرشته‌ی مقرّب و پیامبر صاحـب رسالتی نمـی‌ماند مگر اینکه به زانو در می‌آید و [با تضرع] می‌گوید: خدایا به دادم برس، به دادم برس؛ تا آنجا که ابراهیم (علیه‌السلام)، [فرزندِ دلبندش] اسحاق (علیه‌السلام) را فراموش می‌کند و می‌گوید: پروردگارا من دوست تو ابراهیم هستم، مرا فراموش مکن».
[اعلام الدین، دیلمی، صفحه‌ی 196؛ امالی، شیخ طوسی، صفحه‌ی 533؛ تنبیه الخواطر، ورام بن ابی‌فراس، جلد 2، صفحه‌ی 57؛ مکارم الأخلاق، صفحه‌ی 463؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 74، صفحه‌ی 84]