قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فی قوله تعالی «وَ هُمْ فِیها کَالِحُون»: «تَشویهُ النّارُ؛ فَتُقَلِّصُ شَفَتَهُ العُلیا حَتّى تَبلُغُ وَسَطَ رَأسِهِ، وَ تَستَرخی شَفَتَهُ السُفلى حَتّى تَضرِبَ سُرَّتَهُ»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): درباره‌ی این سخن خدای متعال: «و آنان در آنجا [جهنم] ترش‌رویند» فرمودند: «آتش، او [یعنی جهنمی] را از [ریخت و] قیافه می‌اندازد و لب بالایش را به طوری بالا می‌برد که به وسط سرش می‌رسد و لب پایینش را چنان وارفته و دراز می‌گرداند که به نافش می‌خورد».
[سنن ترمذی، جلد 4، صفحه‌ی 708؛ مسند ابن حنبل، جلد 4، صفحه‌ی 175؛ المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری، جلد 2، صفحه‌ی 270؛ مسند ابی یعلی، جلد 2، صفحه‌ی 127؛ البعث و النشور، صفحه‌ی 288؛ کنز العمال، متقی هندی، جلد 14، صفحه‌ی 657]