در پایان، عاجزانه دست به دعا بر می‌داریم و عرض می‌کنیم:
«اللهمَّ إِنِّی أَسْأَلُک بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ بَرَاءَةً مِنَ النَّارِ فَاکتُبْ لَنَا بَرَاءَتَنَا وَ فِی جَهَنَّمَ فَلَا تَجْعَلْنَا وَ فِی عَذَابِک وَ هَوَانِک فَلَا تَبْتَلِنَا وَ مِنَ الضَّرِیعِ وَ الزَّقُّومِ فَلَا تُطْعِمْنَا وَ مَعَ الشَّیاطِینِ فِی النَّارِ فَلَا تَجْمَعْنَا وَ عَلَی وُجُوهِنَا فِی النَّارِ فَلَا تَکبُبْنَا وَ مِنْ ثِیابِ النَّارِ وَ سَرَابِیلِ القَطِرَانِ فَلَا تُلْبِسْنَا وَ مِنْ کُلِّ سُوءٍ یا لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ یوْمَ القِیامَةِ فَنَجِّنَا وَ بِرَحْمَتِک فِی الصَّالِحِینَ فَأَدْخِلْنَا وَ فِی عِلِّیینَ فَارْفَعْنَا وَ بِکأْسٍ مِنْ مَعِینٍ وَ سَلْسَبِیلٍ فَاسْقِنَا وَ مِنَ الحُورِ العِینِ بِرَحْمَتِک فَزَوِّجْنَا وَ مِنَ الوِلْدَانِ المُخَلَّدِینَ کأَنَّهُمْ لُؤْلُؤٌ مَکنُونٌ مَنْثُورٌ فَأَخْدِمْنَا وَ مِنْ ثِمَارِ الجَنَّةِ وَ لُحُومِ الطَّیرِ فَأَطْعِمْنَا وَ مِنْ ثِیابِ الحَرِیرِ وَ السُّنْدُسِ وَ الإِسْتَبْرَقِ فَاکسُنَا» [1]
«بارالها به حق محمد و آل محمد: از تو جواز آزادی و بیزاری از آتش [جهنم] می‌خواهم، جواز ما را [به فضل و کرَم فراوانت] بنویس و ما را در جهنم قرار مده و ما را به عذاب و خواری و رسوایی، دچار مساز و از ضریع [آن خار خشکی که نه چاق می‌کند و نه جلو گرسنگی را می‌گیرد] و زقّوم [آن درختی که در قعر جهنم می‌روید و میوه‌هایش مانند سرهای شیاطین است] به ما مخوران و ما را با شیطان‌ها [و اهریمنان] در آتش [جهنم، در یکجا و یک بند،] جمع منما و ما را به رو در آتش جهنم میانداز و از لباس‌های آتشین و پیراهن‌هایی از مس گداخته و بدبـو بر ما مپوشان و از هر بدی [و ناگواری]ای آن که خدایی جز تو نیست ـ در روز قیامت نجاتمان ده و به رحمت [واسعه‌ات] در نیکوکاران داخلمان فرما و به مقامات بالای [بهشت] بلندمان کن و به جامی از مَعین و سلسبیل [که دو چشمه‌ی گوارای بهشتند] سیرابمان ساز و به رحمت خودت [نه به شایستگی اعمالمان] از حور العین به همسری ما در آور و پسران جاودانه‌ای که گویا گوهرهای پراکنده، به خدمتمان بگُمار و از میـوه‌های بهشت و گوشتِ [لذیذِ] پرنـدگان [بهشت] به ما بخـوران و از لبـاس‌های ابریشمی و دیبای ستبر و دیبای نازک بر ما بپوشان»
آمین یا رب العالمین