مسأله‌ی 2300: «رهن» را آن بدانید که بدهکار، مقداری از مال خود را نزد طلبکار بگذارد که اگر طلب او را ندهد، طلبش را از آن مال به دست آورد.
مسأله‌ی 2301: بهتر است در رهن، صیغه بخوانید، ولی همین قدر که بدهکار، مال خود را به قصد گرو به طلبکار بدهد و طلبکار هم به همین قصد بگیرد، رهن را صحیح بدانید.
مسأله‌ی 2302: کسی که نزدش گرو می‌گذارید و از کسی که گرو قبول می‌کنید، باید مکلف و عاقل باشد و کسی آنها را مجبور نکرده باشد، و نیز گرودهنده نباید مفلس و سفیه باشد یعنی مال خود را بیهوده مصرف نکند، بلکه اگر به واسطه‌ی ورشکستگی یا برای آن که بعد از بالغ شدن سفیه شده، حاکم شرع او را از تصرف در اموالش جلوگیری کرده باشد، نباید مال او را به گرو قبول کنید.
مسأله‌ی 2303: مالی را می‌توانید گرو بگذارید که شرعاً بتوانید در آن تصرف کنید و اگر مال کس دیگر را گرو می‌گذارید، در صورتی صحیح بدانید که صاحب مال، به گرو گذاشتن آن راضی باشد.
مسأله‌ی 2304: باید چیزی را که گرو می‌گذارید، خرید و فروش آن صحیح باشد، پس نمی‌توانید شراب و مانند آن را گرو بگذارید.
مسأله‌ی 2305: استفاده‌ی چیزی که در نزدتان گرو گذاشته شده را برای گروگذارنده بدانید.
مسأله‌ی 2306: چه طلبکار باشید و چه بدهکار، نباید مالی که گرو گذاشته شده را بدون اجازه‌ی یکدیگر، مِلک کسی کنید، مثلاً ببخشید یا بفروشید، ولی اگر مالک باشید و آن را ببخشید یا بفروشید و بعد، طلبکار راضی شود، معامله را صحیح بدانید.
مسأله‌ی 2307: هر گاه طلبکارتان، چیزی را که گرو برداشته، با اجازه‌ی شما که بدهکارش هستید بفروشد، پول آن را هم مثل خود مال، گرو بدانید.
مسأله‌ی 2308: هر گاه موقعی که بدهکار باید بدهی خود را بدهد فرا رسد ولی بدهی‌اش را ندهد، می‌توانید با اجازه‌ی او، مالی که گرو گذاشته را بفروشید و طلب خود را بردارید، ولی باید بقیه را به بدهکار بدهید. اما اگر بدهکارتان اجازه‌ی فروش نداد، باید برای فروش آن از حاکم شرع اجازه بگیرید.
مسأله‌ی 2309: هر گاه طلبکار باشید و بدهکارتان غیر از خانه‌ای که در آن نشسته و چیزهایی مانند اثاثیه‌ی خانه که محل احتیاج اوست، چیز دیگری نداشته باشد، نباید طلب خود را از او مطالبه کنید، همچنین اگر مالی را که گرو گذاشته، خانه و اثاثیه هم باشد، نباید موارد مورد نیاز گروگذارنده را بفروشید و طلب خود را بردارید.