اشکال دوم: رواج «احتیاط»، موجب از بین رفتن نشاط علمی حوزه‌های علمیه می‌شود!
طرح اشکال: هر گاه عمل به احتیاط، رواج یابد، تقریباً حکم تمام مسائل مستحدثه و تمام احکام اختلافی گذشته، به سادگی روشن می‌شود و تمام بحث‌های جدّی و مفصّل علما و فقها، بی‌ثمر و بی‌اثر تلقی می‌گردد.
جواب: نگه داشتن جامعه در سرگردانی، به بهانه‌ی حفظ نشاط علمی حوزه‌های فقهی، دیدگاه درستی نیست. تلاش‌های علمی‌ای که ثمره‌ی روشنش، خارج کردن جامعه از گرداب حیرت به ساحل امن نباشد، ارزش یاد گرفتن و یاد دادن ندارد و صرف هزینه‌های انسانی و مالی هنگفت برای آن، توجیه ندارد. علاوه بر این که اگر حوزه‌های علمیه، بیشتر وقت خود را به فراگیری قواعد نظری و قوانین عملی منهاج فردوسیان و مراعات قانون‌های آن مصروف دارد، نشاط بسیار بالای معنوی می‌یابد و مشعلی فروزان، فرا راه جامعه‌ی اسلامی و انسانی، برای رسیدن به قلّه‌های کمال و سعادت دنیوی و اخروی خواهد بود. پس شایسته است علما و فقهای معظم و طلاب فاضل حوزه‌های علمیه، به جای وارد شدن به بحث‌های درازدامن و واکاوی‌های علمی بی‌حاصل، همتشان را بر فراگیری، عمل و نشر منهاج فردوسیان بگذارند، تا هم خودشان برسند و هم دیگران را برسانند.