از آیات و روایاتی که مشتمل بر بیان کفاره‌ای برای انجام عملی است، می‌توان قانون استجماع کرد.
نمونه‌ی 1 (آیه): «لا یُؤاخِذُکمُ اللهُ بِاللَّغْوِ فی أَیمانِکُمْ وَ لَکِنْ یُؤاخِذُکُمْ بِما عَقَّدْتُمُ الأَیمانَ فَکَفَّارَتُهُ إِطْعامُ عَشَرَةِ مَساکینَ مِنْ أَوْسَطِ ما تُطْعِمُونَ أَهْلیکُمْ أَوْ کِسْوَتُهُمْ أَوْ تَحْریرُ رَقَبَةٍ فَمَنْ لَمْ یَجِدْ فَصِیامُ ثَلاثَةِ أَیامٍ ذلِکَ کَفَّارَةُ أَیمانِکُمْ إِذا حَلَفْتُمْ وَ احْفَظُوا أَیمانَکم»1
نمونه‌ی 2 (حدیث): «رُوِی أَنَّ مَنْ قَصَدَ إِلَى مَصْلُوبٍ فَنَظَرَ إِلَیهِ وَجَبَ عَلَیهِ الغُسْلُ عُقُوبَةً»2
…………………………………….
1. سوره‌ی مائده، آیه‌ی 89. ترجمه: خدا شما را به سوگندهاى بیهودهتان مؤاخذه نمىکند ولى به سوگندهایى که [از روى اراده] مىخورید [و مىشکنید] شما را مؤاخذه مىکند و کفارهاش خوراک دادن به ده بینواست از غذاهاى متوسطى که به کسان خود مىخورانید یا پوشانیدن آنان یا آزاد کردن بندهاى و کسى که [هیچ یک از اینها را] نیابد [باید] سه روز روزه بدارد این است کفاره سوگندهاى شما وقتى که سوگند خوردید و سوگندهاى خود را پاس دارید.
2. من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق، جلد 1، صفحه‌ی 78. ترجمه: روایت شده است هر کس با قصد، به دیدن بردارکشیده‌ای برود، غسلی بر او واجب می‌شود به کفاره‌ی این کارش.