دعاهای استادان منهاج فردوسیان (علیهم‌السلام) که خودشان می‌خوانده‌اند، هر چند خواندنش را به اصحاب منهاج فردوسیان سفارش نکرده باشند، مانند مناجات شعبانیه و صلوات شعبانیه، می‌تواند در استجماع قواعد تجملی مورد استفاده قرار گیرد.
نمونه‌ی 1 (حدیث): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ (علیه‌السلام) قَالَ: کانَ أَبِی (علیه‌السلام) یقُولُ إِذَا أَصْبَحَ: «بِسْمِ اللهِ وَ بِاللهِ وَ إِلَى اللهِ وَ فِی سَبِیلِ اللهِ وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) اللهُمَّ إِلَیک أَسْلَمْتُ نَفْسِی وَ إِلَیک فَوَّضْتُ أَمْرِی وَ عَلَیک تَوَکلْتُ یا رَبَّ العَالَمِینَ اللهُمَّ احْفَظْنِی بِحِفْظِ الإِیمَانِ مِنْ بَینِ یدَی… وَ أَعُوذُ بِجَمْعِک أَنْ تُمِیتَنِی غَرَقاً أَوْ حَرَقاً أَوْ شَرَقاً أَوْ قَوَداً أَوْ صَبْراً أَوْ مَسَمّاً أَوْ تَرَدِّیاً فِی بِئْرٍ أَوْ أَکیلَ السَّبُعِ أَوْ مَوْتَ الفَجْأَةِ أَوْ بِشَیءٍ مِنْ مِیتَاتِ السَّوْءِ وَ لَکنْ أَمِتْنِی عَلَى فِرَاشِی فِی طَاعَتِک وَ طَاعَةِ رَسُولِک (صلّی الله علیه و آله و سلّم) مُصِیباً لِلْحَقِّ غَیرَ مُخْطِئٍ أَوْ فِی الصَّفِّ الَّذِی نَعَتَّهُمْ فِی کتَابِک کأَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصُوصٌ»1
از نمونه‌ی فوق، این دیدگاه را می‌‌توان استفاده نمود که امام باقر (علیه‌السلام) مردن در بستر یا کشته شدن در صف مجاهدان را هر صبح، از خدای تعالی می‌خواسته‌اند.
………………………………………..
1. کافی، محدث کلینی، جلد 2، صفحه‌ی 526. ترجمه: امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: پدرم هر صبح می‌فرمودند: به نام خدا و به یاری خدا و به سوی خدا و در راه خدا و بر دین پیامبر خدا، خدایا جانم را تسلیم تو کردم و کارم را به تو سپردم و بر تو توکل کردم ای پروردگار جهانیان. خدایا مرا با حفظ ایمانم حفظ فرما… و پناه می‌برم به تو از این که مرا به غرق شدن یا سوختن یا خفگی یا گرفتگی یا تلخی یا با زهر یا افتادن در چاه یا خورده شدن توسط درندگان یا مرگ ناگهانی یا به مرگی از مرگ‌های بد بمیرانی؛ ولی مرا بر بسترم در طاعت خود و طاعت پیامبرت در حالی که به حق رسیده‌ام و خطاکار نیستم بمیران یا در صف [مجاهدان] که در کتابت آن را چنین وصف کرده‌ای که گویى بنایى پولادین و استوارند.