شهرت فتوایی، به معنای اشتهار فتوایی ـ در یکی از مسائل فقهی ـ در میان جمع زیادی از فقهاست بدون آن که این فتوا به روایتی مستند باشد. فرق نمی‌کند که این عدم استناد، به خاطر نبود روایت در مسئله باشد، یا دلیل دیگری داشته باشد. در این که شهرت فتوایی از اَمارات ظنی معتبر است یا خیر، اختلاف زیادی در بین فقها وجود دارد.
گروهی آن را به کلی مردود دانسته‌اند و گروهی دیگر به طور مطلق حجت می‌دانند. اما گروه سوم بین شهرت قدمایی و متأخرین تفصیل قائل شده‌اند. شهرت فتوایی قدما از خصوصیتی برخوردار است که باعث شده آن را حجت بدانند و آن تعبد خاص قدما به این که طبق مضمون روایات ائمه (علیهم‌السلام) فتوا می‌دادند و سند آن را حذف می‌کردند، و دیگر این که متون کتب فقهی آنها روایی است و عصر آنها به عصر معصومین (علیهم‌السلام) نزدیک است. که این خصوصیت باعث حصول وثوق و اطمینان به وجود نص معتبر و کشف از رأی معصوم (علیه‌السلام) در نزد فقهایی شد که شهرت فتوایی قدما را حجت دانسته‌اند. اما شهرت فتوایی متأخرین را به علت این که شکل استنباطی و اجتهادی به خود گرفته است حجت نمی‌دانند. حتی شهرت‌های قبل از زمان شیخ طوسی که در آنها اعمال نظر و استنباط صورت گرفته است را معتبر نمی‌دانند.
«شهرت فتوایی» نیز مانند «دلیل لبّی» جایی در استجماع قوانین عملی منهاج فردوسیان ندارد؛ زیرا ـ چنان که گذشت ـ اختلاف زیادی در حجیّت آن وجود دارد.