از دیگر مواردی که تأکید از آن فهمیده می‌شود، تصریح به عدم داشتن استثناء در حکم است. یعنی هر گاه در روایتی تصریح شود که این حکم، استثناء ندارد، می‌توان به نحوی تأکید، پی برد.
نمونه‌ی 1: (حدیث): عَنْ شُعَیبٍ العَقَرْقُوفِی قَالَ سَالتُ أَبَا عَبْدِ اللهِ (علیه‌السلام) عَنْ قَوْلِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ «وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَیکمْ فِی الکتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آیاتِ اللهِ یُکفَرُ بِها وَ یُسْتَهْزَأُ بِها»1 إِلَى آخِرِ الآیةِ فَقَالَ: «إِنَّمَا عَنَى بِهَذَا إِذَا سَمِعْتُمُ الرَّجُلَ الَّذِی یَجْحَدُ الحَقَّ وَ یُکذِّبُ بِهِ وَ یَقَعُ فِی الأَئِمَّةِ فَقُمْ مِنْ عِنْدِهِ وَ لَا تُقَاعِدْهُ کائِناً مَنْ کانَ»2
نمونه‌ی 2: (حدیث): عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ (علیه‌السلام) قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ: «لِکلِّ صَلَاةٍ وَقْتَانِ وَ أَوَّلُ الوَقْتِ أَفْضَلُهُ وَ لَیسَ لِأَحَدٍ أَنْ یَجْعَلَ آخِرَ الوَقْتَینِ وَقْتاً إِلَّا فِی عُذْرٍ مِنْ غَیرِ عِلَّةٍ»3
………………………………………..
1. سوره‌ی نساء، آیه‌ی 140. ترجمه: البته خدا [این فرمان را] در قرآن بر شما نازل کرده است که: چون بشنوید گروهى آیات خدا را مورد انکار و استهزا قرار مىدهند، با آنان ننشینید تا در سخنى دیگر درآیند، [اگر بنشینید] شما هم [در به دوش کشیدن بار گناه انکار و استهزا] مانند آنان خواهید بود.
2. کافی، محدث کلینی، جلد 2، صفحه‌ی 377. ترجمه: راوی می‌گوید از امام صادق (علیه‌السلام) از [تفسیر] سخن خدای عز و جل که می‌فرماید: «البته خدا [این فرمان را] در قرآن بر شما نازل کرده است که: چون بشنوید گروهى آیات خدا را مورد انکار و استهزا قرار مىدهند، با آنان ننشینید تا در سخنى دیگر درآیند، [اگر بنشینید] شما هم [در به دوش کشیدن بار گناه انکار و استهزا] مانند آنان خواهید بود» پرسیدم؛ فرمودند: یعنی هر گاه شنیدید مردی حق را انکار می‌کند و آن را دروغ می‌پندارد و در مورد امامان بد می‌گوید، از نزدش برخیزید و با او منشینید، هر کس که می‌خواهد باشد.
3. کافی، محدث کلینی، جلد 3، صفحه‌ی 274. ترجمه: راوی می‌گوید از امام صادق (علیه‌السلام) شنیدم که می‌فرمودند: برای هر نمازی دو وقت است و اول وقت، برترین زمان است و هیچ کس نباید آخر وقت را وقت ادای نماز قرار دهد مگر به خاطر عذری.