از موارد دیگری که مفید تأکید در کلام می‌باشد، جایی است که استاد می‌خواهد تا آنان که حاضر در جلسه هستند (شاهد) به آنان که حاضر در جلسه نیستند (غائب) پیامی را برسانند.
نمونه‌ی 1 (حدیث): عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ (علیه‌السلام) قَالَ: صَعِدَ رَسُولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) الْمِنْبَرَ ذَاتَ یَوْمٍ فَحَمِدَ اللهَ وَ أَثْنَى عَلَیهِ وَ صَلَّى عَلَى أَنْبِیائِهِ صَلَّى اللهُ عَلَیهِمْ ثُمَّ قَالَ: «أَیهَا النَّاسُ لِیُبَلِّغِ الشَّاهِدُ مِنْکُمُ الْغَائِبَ أَلَا وَ مَنْ أَنْظَرَ مُعْسِراً کانَ لَهُ عَلَى اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی کُلِّ یَوْمٍ صَدَقَةٌ بِمِثْلِ مَالِهِ حَتَّى یَسْتَوْفِیهُ»1
……………………………………..
1. کافی، محدث کلینی، جلد 4، صفحه‌ی 36. ترجمه: امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند: روزی استاد اعظم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) بر منبر بالا رفتند و خدای را ستایش و ثنا گفتند و بر پیامبران درود فرستادند، سپس فرمودند: ای مردم، حاضرین به غائبین برسانند، هر کس تنگدستی را مهلت دهد، برایش به تعداد هر روز، صدقه‌ای در نزد خدای تعالی خواهد بود که روز قیامت آن را خواهد پرداخت.