«فعل استاد» یا به تعبیر اصولیون، «فعل معصوم»، از دیگر مواردی است که در تدوین منهاج فردوسیان، مورد استفاده‌ی تأسیسی قرار نگرفته است. به عنوان مثال، سید بن طاووس در باره‌ی استاد اعظم (صلّی الله علیه و آله و سلّم) می‌نویسد: «روی أَنّه یقرأ آخر لیلة من شهر رمضان سورة الأنعام، و الکهف، و یس، و یقول مائة مرّة: أَسْتَغْفِرُ الله وَ أَتُوبُ إِلَیهِ»1
یا در باره‌ی امام صادق (علیه‌السلام) می‌نویسد: «بِإِسْنَادِنَا إِلَى أَبِی مُحَمَّدٍ هَارُونَ بْنِ مُوسَى رَحِمَهُ اللهُ بِإِسْنَادِهِ إِلَى یزِیدَ [بُرَیدٍ] بْنِ مُعَاوِیةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللهِ (علیه‌السلام) قَالَ: رَأَیتُهُ اغْتَسَلَ فِی لَیلَةِ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ مَرَّةً فِی أَوَّلِ اللَّیلِ وَ مَرَّةً فِی آخِرِهِ»2
پس در این مورد نیز نوبت به استفاده از قاعده‌ی تسامح نمی‌رسد؛ چون بنای استفاده از گزارش فعل معصوم در تأسیس قاعده یا قانون نداریم.
………………………………………..
1. اقبال الاعمال، سید بن طاووس، جلد 1، صفحه‌ی 420. ترجمه: روایت شده که آن حضرت، در شب آخر ماه رمضان، سوره‌ی انعام، کهف و یس می‌خواندند و صد مرتبه استغفار می‌کردند.
2. اقبال الاعمال، سید بن طاووس، جلد 1، صفحه‌ی 376. ترجمه: برید بن معاویه می‌گوید: دیدم امام صادق (علیه‌السلام) در شب بیست و سوم ماه رمضان، یک بار در اول شب و یک بار در آخر شب، غسل کردند.