در لغت به معنی گواه و در اصطلاح منهاج فردوسیان به روایاتی گفته می‌شود که اعتبارشان به قدری نیست که بتوان از آن‌ها به صورت استقلالی قانون یا قاعده‌ای استجماع کرد، ولی می‌شود جهت قوام بیشتر قواعد و قوانینی که از محکمات و اسناد استجماع شده، از آن‌ها یاری طلبید. شواهد از دو نوع منبع استجماع می‌گردد:
1. منابع کم اعتبار شیعی: این کتاب‌ها بنا به دلیل یا دلایلی از درجه‌ی اعتباری که بتوان قاعده یا قانونی را از آن استجماع و تأسیس کرد، ساقطند. علت این سقوط، در پایان معرفی هر یک، بیان شده است. نام و مشخصات کامل این منابع در کتاب «منابع منهاج فردوسیان» آمده است.
2. منابع معتبر عامه: یکی دیگر از منابع شواهد، کتاب‌های معتبر در نزد عامه (غیر شیعه‌ی اثنی‌عشریه) است. روایات این کتاب‌ها بدواً متهم است مگر این که مثل آن (چه در لفظ و چه در معنی) در محکمات و اسناد آمده و قاعده یا قانونی از آن استجماع شده باشد. در این صورت، به عنوان قوام‌دهنده، مورد استفاده قرار می‌گیرد که به آن «استجماع تسدیدی» می‌گوییم و تعریف آن در فصل دهم خواهد آمد.