در لغت به معنای بیان حکم خدا به وسیله‌ی فقیه یا مفتی است و در اصطلاح منهاج فردوسیان به معنی نظرات علما و فقهای بزرگوار امامیه می‌باشد که جهت هر چه بیشتر شدن اطمینان از سلامتی و استواری قواعد نظری و قوانین عملی، به عنوان مستند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. به عبارت دیگر، گرچه اصل حکم از محکمات و اسناد استجماع می‌شود و از فتاوا برای تأسیس قاعده یا قانونی بهره نمی‌بریم ولی برای مزید اطمینان، سخنان علمای بزرگ و فقهای عظام نیز بیان می‌گردد تا حسن ختامی بر مستندات قاعده یا قانون باشد و نشان دهد که استجماع ما، مورد تأیید علمای شیعه در هزار سال اخیر است.