در لغت به معنی پیمان است ولی در اصطلاح به کتاب‌های آسمانی قبل از قرآن کریم (و به طور مشخص به تورات و انجیل) گفته می‌شود. منظور از این مصطلح در منهاج فردوسیان، به معنی مطالبی است که در کتاب‌های آسمانی گذشته می‌باشد که در راستای قواعد نظری یا قوانین عملیِ استجماع شده از «محکم» و «سند» باشد. واضح است که چون استجماع از کتاب‌های آسمانی قبل از قرآن کریم، استجماع تسدیدی است نه تأسیسی، تحریف بخش‌هایی از آن کتاب‌ها، ضرری به مطلوب نمی‌زند و صحت و سلامت قواعد و قوانین از این ناحیه، تهدید نمی‌شود.