حاج فردوسی

سلام علیکم

خبری شنیدم که بسیار تأسف و تأثر آور بوده و از جهات مختلفی ناراحت کننده است؛ هر چند صحت و سقم آن مشخص نیست و حرف و حدیث و قضاوت متفاوت است و تنها الله اعلم.
و اما چند روزی است در فضای رسانه‌ای و مجازی اتهام لواط را برای شخصی که از مدیران بلندپایه یک اداره‌ی دولتی و اسلامی است مطرح کرده اند.
هرچند رسانه‌های داخلی ایران به جزئیات و شایعات آن نپرداخته اند و فقط به برکناری او اشاره‌ کرده اند ولی رسانه‌ها و شبکه‌های خارجی بسیار به آن پرداخته و حتی فیلمی نیمه واضح از این ماجرا را پخش کرده اند، که فردی در حال رابطه ی غیر اخلاقی با یک مرد جوان بوده و به آن مدیر مذکور منتسب کرده‌اند.
هرچند بر اساس فیلم منتشر شده، اثبات دخول و مترتب شدن لواط آن‌ها قابل شهادت نیست اما عریان بودن شخص مورد نظر و حرف های زده شده و صدای فرد در فیلم، اتهاماتی را متوجه او می کند و اینکه شخص حاضر در فیلم به احتمال زیاد همان مقام مسئول باشد.
جای تأسف و تأثر آنجاست که مدیر مذکور از افرادی با ظاهری بسیار مذهبی و حزب اللهی بوده و خود از متولیان و دست اندرکاران فعالیت‌های مرتبط با عفاف و حجاب و مروجان حجاب اجباری بوده است و علاوه بر آن صرفا یک فردی نیست که ظاهر خود را مذهبی کرده باشد بلکه از خانواده‌ای مذهبی و حزب اللهی و با سابقه‌ی فعالیت‌های فرهنگی و اسلامی می‌باشد که در صورت صحت این اتهام تأسف و تأثر را بیشتر می‌کند.
حال چه فرض بر صحت این اتهام باشد و چه فرض بر کذب بودن آن باشد لطفا به سؤالات زیر پاسخ بفرمایید:
۱. پرس‌وجو برای کشف صحت و سقم این خبر چه حکمی دارد؟
۲. در صورت صحت این خبر اصحاب رسانه باید به چه صورت خبر برکناری ایشان و معرفی فرد جدید را مخابره کنند؟ (به عبارت دیگر اگر مخابره خبر به نحوی باشد که بگویند فلان مدیر به دلیل شایعات و حرف و حدیث های پیرامونش برکنار شد؛ آیا این خود دامن زدن به شایعات و حتی واقعیات و هتک حیثیت یک مسلمان و مؤمن نیست؟)
۳. در صورت صحت این اتهام آیا نباید حکومت اسلامی به جای بایکوت خبری و لاپوشانی آن، این فرد را که باعث جریحه‌دار شدن احساسات مؤمنین و توهین و لجن پراکنی دشمنان علیه مؤمنین و مذهبی ها شده است را در یک دادگاه صالح محاکمه نماید و در صورت اثبات به قصاص محکوم کند تا دیگر هیچ مقام و مسئولی به خود اجازه ندهد که از پول بیت‌المال ارتزاق کند و برای خود یک حاشیه امن و حیات خلوتی قائل شود، و در خلوت بر خلاف جلوت عمل کرده و همان چیزی را که برای آن مأمور به تبلیغ و اشاعه شده است را زیر پا بگذارد و علیه آن را انجام دهد.
قطعا باید پرهیزگاری و حیا از گناهان فقط بخاطر ترس از خداوند متعال باشد و نه بخاطر حفظ آبروی و جایگاه و پست و مقام، اما وقتی این اشخاص حتی به همین مقدار هم عمل نمی کنند و اینگونه پر دل و جرأت دست به چنین اقدامی می زنند فاجعه را دوچندان می کند.
شاید اگر شخصی که ادعای مسلمانی دارد مرتکب رابطه با جنس مخالف شود در اذهان عمومی انقدر زشت و ناپسند نباشد تا اینکه اقدام به رابطه با همجنس خود کند، بخصوص کسی که متأهل هست و دارای شهرت دینی و مذهبی.
۴. زمانی که یک منهاجی در جمعی نشسته است و اینچنین اخباری را به او اعلام میکنند و از آن فرد و اقدام او ابراز انزجار میکنند چه تکلیفی دارد و باید چگونه عمل کند؟
اگر او هم ابراز برائت و بیزاری کند قصاص و قضاوت زود هنگام و خارج از وظیفه کرده است و اگر ابراز بیزاری نکند او را متهم به حماقت کرده و نیش و کنایه میزنند که نکند تو هم آری!
۵. آیا می‌توان تمام عملکرد و خدمات فرهنگی و اسلامی این چنین افراد را زیر سوال برد و آنان را منافق و متظاهر به مسلمانی قلمداد کرد؟
(از این جهت که مثلا اگر یک مهندس عمران اقدام به لواط کرد کسی کار مهندسی و تخصص فنی او را اگر واقعا مهندسی و درست باشد زیر سوال نمی برد و نمی گویند فلان کس چون لواط کرده پس مهندس خوب و کار بلدی نیست و عملا تمام خدمات عمرانی و ساخت و سازهای او زیر سوال نمی رود؛ اما چنین فردی در این جایگاه و منصب که متولی امور فرهنگی و اسلامی است وقتی خودش خلاف آن را عمل کرده در اصل آب گرفته زیر حرف ها و شعارها و ادعای خودش پس می توان گفت این حرف ها فقط ظاهر سازی و به قصد دنیوی و ریا بوده است).
۶. در صورت صحت این اتهام آیا می توان این دست افراد را به عنوان نمونه و برای شاهد مثالی از ضعف سیستم حاکمیتی و مدیریتی ایران و ایرادات ساختاری عقیدتی و فرهنگی برخی از متولیان امور مردم آورد؟
۷. وقتی یک مسئول فرهنگی و متولی اداره‌ای اسلامی چنین لغزش تعجب‌آوری از خود نشان می دهد، از دختران و پسران جوانی که درس دین و قرآن و اخلاق اسلامی نخوانده‌اند و تربیت یافته‌ی همین نظام آموزشی و تربیتی هستند چه توقع و انتظاری می‌توان داشت که پایبند به احکام اسلامی باشند؟
۸. چه‌ کار کنیم که در بزنگاه ها نلغزیم و اینگونه مایهی عبرت دیگران و آیندگان نشویم؟
۹. در خاتمه ضمن تشکر از صبر و حوصله شما اگر توضیحات و توصیه‌های علاوه ای دارید بفرمایید تا چراغ راهمان باشد. ان شاء الله.

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
آنچه عرض می‌کنم، بر اساس منهاج فردوسیان و برای یک منهاجی است. منهاجی کسی است که تنها هدفش در زندگی، رسیدن به بالاترین درجه‌ی بهشت برین است.

جواب ۱: پرس و جو در این مورد، نهی شده است. هیچ مسلمانی نباید به دنبال کاویدن زندگی دیگران به قصد پی بردن به گناهانشان باشد ولی منهاجی، حتی به گناهان آشکارشده‌ی دیگران نیز توجه نمی‌کند؛ زیرا توجهش را محدود و منحصر به فردوس اعلا کرده و از هزینه کردن توجهش در اینطور مسائل، دریغش می‌آید.

جواب ۲: اگر از اصحاب رسانه هستید، فقط خبر برکناری مدیر مذکور را منتشر کرده و اشاره‌ای به دلیلش نکنید. بازی سیاست، کثیف‌ترین بازی هر روزگاری‌ست که لایه‌های مختلفی دارد. توجه کردن به یک لایه و غافل شدن از لایه‌های دیگر، منجر به بی‌انصافی و بی‌عدالتی خواهد بود.

جواب ۳: این شخص (بر فرض صحت) مرتکب گناهی در خلوت شده و قطعاً قصد «جریحه‌دار کردن احساسات مذهبی جامعه» یا «فراهم کردن زمینه‌ی حمله‌ی رسانه‌ای علیه اسلام و مسلمانان» یا «بهانه دادن به دست دشمنان برای توهین به مقدسات» را نداشته است.
مجرم واقعی در این قضیه، کسی است که تشییع فاحشه کرده و فیلم و خبرش را منتشر نموده است. اگر حکومت ایران، اسلامی باشد (که نیست) باید کسی که این خبر و فیلم را منتشر کرده مجازات کند.
اصل این کار، طبیعی است یعنی تمام انسان‌هایی که در سنین میانی عمر هستند (کودک و پیر نیستند)، هر هفته، یک یا دو بار اقدام به نزدیکی می‌کنند تا منی تولید‌شده را به قصد تولید مثل یا سبک شدن بدن، بیرون بریزند. پس کار غیر طبیعی‌ای انجام نشده است.
اطفای شهوت جنسی با همسر دائم یا موقت از نظر شرعی، جایز و دارای پاداش اخروی است؛ ولی اطفای شهوت از طریق‌های دیگر، نهی شده و اگر توبه در پی نداشته باشد، عقاب و عذاب اخروی در پی خواهد داشت.
اگر اثبات شود که این شخص، نائره‌ی شهوت جنسی‌اش را از طریق همجنس اطفاء کرده، مرتکب «گناه فردی» شده و باید توبه کند که اگر بدون توبه به جهان بعدی برود، عذاب خواهد شد؛ اما کسی که این خبر و فیلم را منتشر نموده، مرتکب «گناه اجتماعی» شده و احساسات میلیون‌ها انسان را درگیر کرده است.
گناه کسی که در خلوت، لواط می‌کند، به هیچ وجه قابل مقایسه با گناه کسی که خبر و فیلمش را منتشر می‌کند نیست. همچنین توبه‌ی کسی که در خلوت لواط کرده، بسیار بسیار زودتر و راحت‌تر از کسی که چنین خبر و فیلمی منتشر کند، پذیرفته می‌شود (اگر نگوییم توبه‌اش هیچگاه پذیرفته نخواهد شد).
اگر قاضی، آزاد و باسواد باشد، نباید در این ماجرا، متعرض فاعل و مفعول شود و در مقابل، باید کسی که خبر و فیلمش را منتشر کرده، از دروازه‌‌ی شهر آویزان کند تا بر اثر گرسنگی و تشنگی بمیرد و عبرت دیگران گردد.
جامعه‌ی اسلامی باید بفهمد کسی که شهوت جنسی بر او مسلط شده و به خاطر لذت بردن، مرتکب «گناه فردی» می‌شود، فقط یک گناه انجام داده؛ ولی کسی که بدون این که تحت فشار شهوت باشد و لذتی برایش داشته باشد، مرتکب «گناه اجتماعی» می‌شود؛ میلیون‌ها گناه انجام داده است.

جواب ۴: در اکثر مواقع، همرنگِ جماعت شدن، موجب سقوط است. منهاجی باید تکلیف خودش را با خودش روشن کند. اگر می‌خواهد به درجات عالیه برسد، باید اعتقادات و اعمال اکثریت جامعه را رها کرده و بر اساس منهاج فردوسیان بیندیشد و عمل کند.
مسخره کردن عوام، برای این است که بیش از آن نمی‌فهمند و دستِ درک و فهمشان، کوتاه از چیدن این میوه‌های لطیف از شاخه‌های بلند است.
قضاوت کردن در مورد دیگران، دقیقاً به معنی ایجاد یک اتوبان دو طرفه از پرونده‌ی اعمال خود به پرونده‌ی اعمال آن شخص است. در یک باندِ این اتوبان، خیرات و ثواب‌های ما به سوی پرونده‌ی آن شخص می‌رود و در باند دیگر این اتوبان، گناهان و عذاب‌های آن شخص به سوی پرونده‌ی ما می‌آید.
منهاجی هیچگاه برای خوش‌آمد عوام، حاضر نمی‌شود چنین اتوبانی بسازد که سراسر، ضرر و شرّ است.

جواب ۵: شهوت جنسی، قوی‌ترین قوّه در دورانِ متوسط عمر است و گاهی چنان غالب می‌شود که عقل و تقوا را به حاشیه می‌راند. کسی که دچار شهوت جنسی شده، به این معنی نیست که در سراسر عمر و در تمام اعمالش منافق و ریاکار بوده است. اینطور سیاه یا سفید دیدنِ قضایا، از تنگی سینه و حتماً غیرمنصفانه و غیرعادلانه است. ما حاکم روز قیامت نیستیم و قضاوت در مورد دیگران، از ما خواسته نشده است. منهاجی نباید یک بُرش از زندگی دیگران را برداشته و بر اساس آن، قضاوت نادرست کند و رسیدنش به فردوس اعلا را مشکل سازد.

جواب ۶: این ماجرا (چه واقعیت داشته باشد و چه اتهام بی‌اساسی باشد)، ابعاد مختلفی از انحراف و نادرستی در نظام مدیریت کشور را آشکار می‌سازد؛ ولی چون دخلی به فردوس ندارد و موجب رساندن ما به فردوس اعلا نمی‌شود، به آن نمی‌پردازم. در یک کلام عرض کنم: خانه از پای‌بست ویران است.

جواب ۷: لغزش یک نفر، توجیه لغزش دیگران نیست. انسان‌ها در «گناهان فردی»، همانند یکدیگرند. همه باید ایمان و عمل صالح داشته باشند تا در جهان بعد، در نعمت و خوشی باشند.
این که فلان مدیر در خلوت خودش، مرتکب فلان گناه شده، ماجرایی بین او و خداست ولی باید فکری به حال «گناهان اجتماعی» کرد که جامعه را درگیر می‌سازد.
ما مأمور به نجات خودمان از جهنم و رساندن خودمان به بهشت هستیم و نباید این مأموریت را به هیچ بهانه‌ای ترک کنیم. این که چون فلانی که مدیر و مسئول بوده، گناه کرده، پس من هم می‌توانم گناه کنم، از توجیهات شیطان لعین برای اصحابش است.

جواب ۸: بر اساس آموزه‌های منهاج فردوسیان، کسی که بین خود و خدا را اصلاح کند، خداوند بین او و مردم را اصلاح خواهد کرد. ما باید بکوشیم بین خود و خدا را به قصد رسیدن به درجات عالیه‌ی بهشت، اصلاح کنیم.
منهاجی در سراسر عمرش، متمرکز بر رسیدن به فردوس اعلاست و از نقشه‌های رب العالمین (که گاهی خوش‌ظاهر و گاهی بدظاهر است) استقبال می‌کند.
بعد از تلاش برای برکندن ریشه‌های فساد اعتقادی و عملی از دل، باید با تضرع به درگاه باری تعالی، از او حسن عاقبت بخواهیم که:

اینهمه گفتیم لیک اندر بسیج *** بی‌عنایات خدا هیچیم هیچ
بی‌عنایات حق و خاصان حق *** گر ملک باشد، سیاهستش ورق

همچنین توجه داشته باشید کسی که دیگران را ملامت کند، روزی به همان گرفتار خواهد شد. مراقب باشید ملامت نکنید حتی در دل.

جواب ۹: شخصی که در این نوشته درباره‌ی او گفتگو کردیم، (اگر واقعیت داشته باشد) اکنون در موقعیت خاصی قرار دارد که می‌تواند آن را به سکوی بزرگی برای پرواز تبدیل کند. آن شخص در خلوت خودش و بر اثر فشار شهوت جنسی، دچار انحرافی شده و بر اثر انتشار خبر و فیلمش، از کارش اخراج گردیده است.
اگر از گناهش توبه کند و از پیشگاه حق تعالی پوزش بخواهد، آن غفار و کریم، گناهش را خواهد بخشید و در نهایتِ کار، میلیون‌ها قضاوت نادرست از سوی جامعه برایش خواهد ماند.
حکایتش مثل کسی خواهد بود که سوار بر کامیون، به اشتباه وارد مجلس عروسی شود و حاضران، هر کدام چند سکه داخل کامیونش بیاندازند. اگر این راننده، از کرده‌اش پشیمان شده و ماشینش را از مجلس عروسی خارج کند، خواهد دید که هزاران سکه در ماشینش ریخته‌اند و با یک اشتباه، ثروتمند شده است.
هر گاه این شخص، در خلوت سحرگاه، اشک ندامت بریزد و به درگاه الهی استغفار کند، موجی از غفاریت حق تعالی بلند خواهد شد و او را در بر خواهد گرفت و میلیون‌ها کار خیر از پرونده‌ی مردمی که علیه او سخن گفته و قضاوت کرده‌اند، برداشته و در کارنامه‌ی اعمالش خواهد گذاشت.
در نقطه‌ی مقابل، کسی که این خبر و فیلم را منتشر ساخته، چون موجب ریختن آبروی این شخص و سرافکندگی او تا پایان عمر شده، گناه کشتن او در پرونده‌ی اعمالش نوشته شده است. همچنین با انتشار این خبر و فیلم، موجب سرافکندگی خانواده و بستگان دور و نزدیک این شخص شده و گناه سرافکنده کردن جمع کثیری از مؤمنین و مؤمنات را نیز برایش خواهند نوشت.
در این ماجرا، هر مقدار زمینه‌ِی پرواز و صعود شخص لواط‌کننده فراهم گشته، زمینه‌ی سقوط و شاید خلود در جهنم برای منتشر کننده‌ی خبر و فیلم این ماجرا فراهم شده است.
بر عالمان دینی است که افکار عمومی جاهل و منحرف را آگاه و مستقیم سازند تا جامعه، فرق «گناه فردی» با «گناه اجتماعی» را بداند و از هر دو، بپرهیزد که «گناه فردی» موجب عذاب اخروی و «گناه اجتماعی» مایه‌ی شرّ و ضرر در دنیا و آخرت است.
نیز بارها عرض شد که «رسانه‌ها»، در پاره‌ای موارد، نقش سواره‌نظام شیطان و «خبرنگاران» در پاره‌ای مواقع، نقش پیاده‌نظام شیطان را بازی می‌کنند. باید فکری به حال رسانه‌های شیطانی کرد تا اسلامی یا حداقل انسانی عمل کنند و از پیمودن راه شیطان و سرنهادن بر آستان ابلیس، باز ایستند.

موفق باشید
حاج فردوسی