قَالَ رَسولُ اللهِ (صلّی الله علیه و آله و سلّم): «إِنَّ نَارَکمْ هَذِهِ جُزْءٌ مِنْ سَبْعِینَ جُزْءاً مِنْ نَارِ جَهَنَّمَ وَ قَدْ أُطْفِئَتْ سَبْعِینَ مَرَّةً بِالمَاءِ ثُمَّ التَهَبَتْ وَ لَوْ لَا ذَلِک مَا اسْتَطَاعَ آدَمِی أَنْ یطِیقَهَا [یطْفِئَهَا] وَ إِنَّهُ لَیؤْتَی بِهَا یوْمَ القِیامَةِ حَتَّی تُوضَعَ عَلَی النَّارِ فَتَصْرَخَ صَرْخَةً لَا یبْقَی مَلَک مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِی مُرْسَلٌ إِلَّا جَثَا عَلَی رُکبَتَیهِ فَزَعاً مِنْ صَرْخَتِهَا»
رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم): فرمودند: «این آتشِ [دنیایی] شما، جزئی از هفتاد جزء آتش جهنم است که هفتاد بار با آب، خاموش شد و باز شعله ور گشت. و اگر این [سرد کردن‌ها] نمی‌بود، هیچ انسانی نمی‌توانست آن را هنگام شعله‌ور شدنش تحمّل کند. در روز قیامت، همین آتش را می‌آورند و بر آتش [دوزخ] می‌نهند. پس [از شدت سوختگی] چنان فریادی می‌زند که تمام فرشتگان مقرّب و پیامبران مُرسل، از وحشت فریاد آن به زانو در می‌آیند!».
[زهد، حسین بن سعید، صفحه‌ی 183؛ تفسیر قمی، جلد 1، صفحه‌ی 366؛ بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد 8، صفحه‌ی 288]