حاج فردوسی

سلام
1. باورهای ضد ثروت شامل چه باورهایی هستند؟
2. نسخه ثروت اگه بدرستی بهش عمل بشه، تاثیرش نهایت چقدر طول می‌کشه وارد زندگی بشه؟ مثلاً یک ماه … یک سال … شش ماه ؟؟؟ چند وقت؟

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
جواب 1: باورهای بازدارنده برای هر کسی، با دیگری فرق دارد و نمی‌توان برای همگان یک نسخه پیچید. می‌توانید با استفاده از «عملیات کشف باورهای بازدارنده»، موانع و ترس‌های ذهنی خودتان را کشف کنید. «عملیات کشف باورهای بازدارنده» این طور است که قلم و کاغذ بردارید و در خلوت و با حواس جمع، خودتان را تصور کنید در جایی ایستاده‌اید و چیزی که می‌خواهید (در بحث ما، ثروت) در مقابل شما با فاصله‌ی چند متر ایستاده است. سپس تصور کنید وقتی به سوی ثروت حرکت می‌کنید، دستی از پشت سر، لباس شما را گرفته و می‌گوید: «به سوی ثروت نرو، چون اگر به ثروت برسی و پولدار شوی …» سپس جای خالی را با هر چیزی که به ذهنتان می‌رسد، پر کنید.
این کار را چند بار در طول یک هفته انجام دهید تا در حالت شادی، غم، امید، یأس و حالات دیگر، تمام ترس‌ها و موانع ذهنی‌تان را کشف کنید. سپس می‌توانید برای رها شدن از هر کدام از باورهای بازدارنده، راهکاری منطقی تعریف کنید.
می‌توانید از این روش برای یافتن باورهای بازدارنده‌یتان در هر زمینه‌ای استفاده کنید. کسانی که علی رغم تلاش زیاد، ازدواجشان جور نمی‌شود؛ کسانی که علی رغم دعا و دوای زیاد، بچه‌دار نمی‌شوند؛ کسانی که در شغلشان خیلی زحمت می‌کشند ولی نتیجه‌ی متناسب را دریافت نمی‌کنند و … همگی می‌توانند از همین روش، باورهای بازدارنده‌ی خود در آن زمینه را شناسایی و برطرف نمایند.

جواب 2: درست عمل کردن به «نسخه‌ی ثروت» فقط یک درصد از مسیر است و نود و نه درصد دیگر مسیر، این است که باورهای بازدارنده نسبت به ثروت نداشته باشید. اگر باورهای بازدارنده نداشته باشید، در کمتر از یک ساعت، جواب می‌دهد و ثروت شما را تا بیست برابر و شاید بیشتر، رشد می‌دهد. تجربه‌هایی که به من گزارش شده، تا بیست برابر را نشان می‌دهد، البته بیشتر هم جا دارد. از سوی دیگر، افرادی هستند که با عمل به «نسخه‌ی ثروت» تغییری در رشد مالی‌شان نمی‌بینند. شاید هر دو گروه، به درستی به این نسخه عمل کرده باشند، ولی میزان باورهای بازدارنده نسبت به ثروت، تأثیر اساسی و اصلی را می‌گذارد و نتیجه را اینقدر متفاوت می‌سازد.
برای این که زراعت پرباری داشته باشید، باید «مقتضی، موجود» و «مانع، مفقود» باشد. به عبارت ساده، لازم است «زمین خوب»، «بذر سالم»، «آب فراوان» و «نور لازم» داشته باشید؛ ولی اینها کافی نیست. باید موانع هم پیش نیاید یا اگر هست، برداشته شود. روی دیگر زراعت پربار، این است که «سیلاب ویرانگر»، «صاعقه‌ی سوزاننده»، «علف‌خوار گرسنه»، «آفات نباتی» و مانند اینها پیش نیاید. هر قدر بذر، آب، کود، نور و زمین‌تان خوب باشد، نخواهد توانست زراعت شما را از حمله‌ی ملخ‌ها به سلامتی عبور داده و ثمرات عالی برایتان به بار آورد. وقتی سیل عظیم و ویرانگر بیاید، ریشه‌ی زراعت‌تان را بر می‌کند و ملاحظه‌ی این ندارد که چقدر بذر، آب، کود، نور و زمین‌تان خوب بوده است.
در بحث جذب ثروت نیز همینطور است. هر قدر به خوبی به «نسخه‌ی ثروت» عمل کنید؛ ولی تا زمانی که با باورهای بازدارنده‌ی خود، جلوی به ثمر نشستن آن را بگیرید، نتیجه‌ی دلخواهتان حاصل نخواهد شد.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام
مدتی شده بیمار‌ی‌های کشنده‌ای شیوع پیدا کرده و من خیلی می‌ترسم مبتلا شوم. لطفاً بفرمایید راه‌های در امان ماندن از بیماری‌های کشنده در منهاج فردوسیان چیست؟

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
هیچ بیماری‌ای کُشنده نیست و هر بیماری‌ای می‌تواند کُشنده باشد. هر گاه مهلت حضور انسان در دنیا به سر رسیده باشد، بیماری، بهانه‌ی خوبی برای مردن می‌شود. از قدیم گفته‌اند: «اجلْ‌گشته میرد، نه بیمارِ سخت»؛ یعنی تا اجل و مهلت تعیین شده‌ی هر انسانی فرا نرسد، نمی‌میرد. کهولت سن و مریضی سخت، نشانه‌ی قطعی و فوری مرگ انسان نیست.
خدای تعالی در قرآن کریم می‌فرماید: «وَ مَا کانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلاَّ بِإِذْنِ الله کتَابًا مُّؤَجَّلاً؛ هیچ کس جز به فرمان خدا نمی‌میرد، مهلتی است معین شده.» [سوره‌ی آل عمران، آیه‌ی 145]
مولانا امیر‌المؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «اِنَّ مَعَ کُلِّ اِنْسانٍ مَلَکَینِ یَحْفظانِهِ فَاِذا جاءَ الْقَدَرُ خَلَّیا بَینَهُ وَ بَینَهُ» [نهج البلاغه، صبحی صالح، حکمت 197] یعنی: هر انسانی دو فرشته‌ی نگهبان دارد که چون مقدار [عمرش] به سر رسد، کنار می‌روند [و او را تسلیم مرگ می‌نمایند].
و نیز فرمودند: «کَفی بِالاَجَلِ حارِساً» [نهج البلاغه، صبحی صالح، حکمت 306] یعنی: نگهبانیِ اجل، کافی است. به عبارت ساده، تا زمانی که عمر و مهلت باشد، هیچ بیماری سخت و ضربه‌ی محکم و تصادف شدید و … نمی‌تواند موجب جدا شدن روح از بدن گردد؛ و وقتی عمر به سر رسید و مهلت، پایان یافت، با کوچکترین بیماری یا ضعیف‌ترین ضربه، جان از کالبد تن جدا می‌گردد. حتی مرگ‌هایی هست که کم‌ترین بهانه را هم ندارد. در این مردن‌ها، طعمه‌ی گرگ مرگ، بدون هیچ نشانه و مقدمه‌ای بر زمین می‌افتد و جان می‌دهد. این مرگ را «سکته» می‌خوانند.
درباره‌ی این معنا که بیماری، فقط می‌تواند بهانه‌ی مردن باشد، شعرا و حکمای گذشته، با بیان‌های مختلف، سخن‌ها گفته‌اند.

ای بسا اسب تیزرو که بِمُرد * خرک لنگ، جان به منزل برد (سعدی)
شخصی همه شب بر سر بیمار گریست * چون روز شد او بمرد و بیمار بزیست (سعدی)
بسته‌ی مدت است هر شخصی * مانده‌ی غایت است هر جانی (مسعود سعد سلمان)
اجل آفتاب است و ما شبنمیم * چو او بر دمد، ما گسسته دمیم (ادیب نیشابوری)
همه قوم‌ها راست معلوم اجل * که چون وقت آن آید و آن محل
نگرد دگر لحظه‌ای پیش و پس * که یارا ندارد بر آن هیچکس (مجد)

این مطلب را با حکایت زیبای «طبیب و کُرد» از سعدی به پایان می‌برم:

شبی کُردی از درد پهلو نخفت * طبیبی در آن ناحیت بود و گفت:
«از این دست کو برگ رَز می‌خورد * عجب دارم ار شب به پایان برد
که در سینه، پیکانِ تیرِ تتار * به از ثِقل مأکولِ ناسازگار
گر افتد به یک لقمه در روده، پیچ * همه عمر نادان بر آید به هیچ»
قضا را طبیب اندر آن شب بمرد * چهل سال از این رفت و زنده‌ست کُرد
[بوستان، سعدی، باب پنجم در رضا]

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام بر شیخ دانایمان حاج فردوسی عزیز
می‌خواهم نظر شما را در رابطه با مطلبی که مدتی شده فکرم را درگیر خودش کرده بپرسم. من مدتی است به دنبال شغلی پردرآمد هستم و حتماً می‌دانید اوضاع اقتصادی مملکت خراب است و زندگی‌ها سخت شده و گرانی بر مردم فشار می‌آورد و هر روز خبر تعطیلی یک کارخانه و بیکار شدن جمعی از کارگرها منتشر می‌شود. در این شرایط بد اقتصادی، می‌خواهم به من شغلی که از نظر شما خیلی آینده دار و پردرآمد است را پیشنهاد بدهید.
پیشاپیش تشکر می‌کنم و عذر خواهی دارم.

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
برای رسیدن به جواب کامل، نیاز است به سه نکته توجه کنید:

نکته‌ی اول: روزی غیر از پول است.
«روزی» به معنی چیزهایی است که استفاده می‌کنید. گاهی این چیزها از طریق خریدن به دست می‌آید؛ ولی هزاران برابر آن، از راه‌هایی غیر از خریدن، نصیب انسان می‌شود.
انسان سطحی‌نگر که نگاه عمیقی به این مسأله ندارد، «روزی» را در «پول» و «درآمد» خلاصه می‌کند؛ غافل از این حقیقت که روزی‌هایی که می‌توان با پول خرید، در مقابل روزی‌هایی که خریدنی نیست، تقریباً چیزی حساب نمی‌شود.
«عمر»، «سلامتی»، «جوانی»، «نشاط»، «علاقه‌ی قلبی به معنویت»، «بیزاری قلبی از گناه»، «همسر مکمّل»، «دانش مفید»، «ایده‌ی ناب»، «حلال‌زادگی»، «محبت قلبی به دوستان خدا»، «تنفر قلبی از دشمنان خدا»، «عقل» و مانند اینها، روزی‌هایی هستند که از طریق خرید و فروش، جابجا نمی‌شوند و نمی‌توان آنها را با پول به دست آورد یا در مقابل دریافت پول به کسی واگذار نمود.
کسی که اجلش رسیده است، اگر تمام پول‌های دنیا را بیاورد، لحظه‌ای بر عمرش افزوده نخواهد شد. خدای بزرگ در قرآن کریم می‌فرماید: «إِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لاَیستَأْخِرُونَ سَاعَةً وَ لاَ یسْتَقْدِمُونَ» [سوره‌ی اعراف، آیه‌ی 34] یعنی هنگامی که مهلت آنها فرا رسد، نه ساعتی از آن تأخیر می‌کنند و نه بر آن پیشی می‌گیرند.
کسی که بیمار شده، حتی اگر بهترین «دوا» را بخرد، معلوم نیست بتواند بیشترین «شفا» را دریافت کند.
سال‌های جوانی که گذشت، با هیچ پولی نمی‌شود آن را برگردانید.
شخص «بی‌رغبت به دین و معنویت» را با صرف هیچ هزینه‌ای نمی‌توان «راغب به دین و معنویت» کرد و «رغبت‌کننده در فسق و فجور و گناه» را با هیچ پولی نمی‌توان «بی‌میل به گناه» نمود. این دو مورد،‌ از روزی‌هایی است که خدا باید برای کسی در نظر بگیرد؛ همچنان که جانب دیگرش را در قرآن کریم بیان می‌فرماید: «وَ لاکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإِیمَانَ وَ زَیَّنَهُ فِی قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیَانَ» [سوره‌ی حجرات، آیه‌ی 7] لیکن خدا، ایمان را براى شما دوست‌داشتنى گردانید و آن را در دل‌هاى شما بیاراست و کفر و پلیدکارى و سرکشى را در نظرتان ناخوشایند ساخت.
شاید با پول، بتوان دختری زیبا را به همسری گرفت، ولی هیچگاه صیدی که با دنبال کردن مسیر دانه‌ها به دام افتاده، عاشق صیاد نخواهد شد. عشق و علاقه‌ی عمیق بین زن و شوهر، از عنایات الهی است و قابل خریدن و فروختن نیست. کسانی که نیمه‌ی گمشده‌ی خود را یافته‌اند، به خوبی می‌دانند هر نگاه و نفس او، سرشار از انرژی‌ای وصف‌ناشدنی است که به هیچ قیمتی نمی‌توان خرید. آرامشی که در نگاه، کلام و آغوش جفت الهی هست، در هیچ فروشگاهی نیست. چنین آرامشی محدود به محله‌ی بالای شهر یا قشر ثروتمند نیست و گاهی در کوره‌دهی بی‌امکانات و تجمّلات، در کلبه‌ای گِل‌اندود یافت می‌شود.
دانش‌های فراوانی در جهان هست؛ ولی «علم نافع»، یا همان برنامه‌ی نجات و رسیدن به کمال واقعی و سعادت ابدی، نصیب هر کسی نمی‌شود. بسیارند کسانی که در جستجوی «علم نافع» و «دانش مفید» بر می‌آیند و تمام عمر را صرف می‌کنند ولی نمی‌یابند و ناکام از جهان می‌روند و رخ در خاک تیره می‌کشند.

آنان که محیط فضل و آداب شدند * در جمع کمال، شمع اصحاب شدند
ره زین شب تاریک نبردند برون * گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

«ایده‌های ناب» و «فکرهای بکر» از عالم معنی بر ذهن‌های آماده افاضه می‌شود و قابل خریدن نیست؛ هر چند برای اجرایی شدن، نیازمندِ سرمایه و پول هستند. می‌توان با «پول»، ایده‌های ناب را اجرایی کرد و گسترش داد، ولی اصل ایده را نمی‌شود با پول خرید. کسی که هیچ فکر بکری به ذهنش نمی‌رسد، هر چه تلاش مالی کند و پول خرج کند، نخواهد توانست پذیرای ایده‌ای ناب باشد. او در بهترین حالت خواهد توانست «ایده‌های ناب» دیگران را بخرد؛ ولی نخواهد توانست صاحب نظریه و ایده شود.
انسانی که محصول شهوتی حرام از پدر و مادری خطاکار گردید و نطفه‌اش از حرام بسته شد، با صرف هیچ هزینه‌ای نمی‌تواند نطفه‌ی حرامش را حلال کند. این روزی، از آن روزی‌هایی است که قبل از ورود ما به این دنیا نصیبمان شده است و خریدنی و فروختنی نیست. شاید حرام‌زاده بتواند با خرج کردن پول، شاهد دروغین فراهم سازد تا در نظر افکار عمومی، او را حلال‌زاده معرفی کنند؛ ولی در حقیقت جهان و در ملکوت عالم، همچنان برچسب حرام‌زادگی بر تارک جانش خواهد ماند.
محبت قلبی به دوستان خدا و اولیای دین، گوهر ارزشمند و روزیِ خاصی است که فقط نصیب تعداد کمی از انسان‌ها شده است و قابل خریدن و فروختن نیست. همچنین تنفر قلبی از دشمنان خدا و دشمنان اولیای دین، تکمیل‌کننده‌ی این گوهر ناب و روزی خاص است. دلی که دوستدار اهل فسق و فجور و کفر است، با صرف هیچ مبلغی، از آنان برائت نخواهد جست، هر چند به ظاهر، اظهار دشمنی و تنفر نماید. و دلی که دوستدار اهل تقوا و صلاح است، به هیچ قیمتی بر نخواهد گشت؛ هر چند در ظاهر، بر اثر ترس و تقیه، اظهار دوستی نکند.
اساسی‌ترین تفاوت انسان و حیوان را «عقل» دانسته‌اند، کسی که دیوانه شد و عقلش پرید را به هیچ مبلغی و قیمتی نمی‌توان عاقل کرد. کسی که عقلش ضعیف است، با صرف هیچ پولی نمی‌توان دارای عقل سلیم و فهم عمیق کرد. اگر کسی از «عقل سلیم» روزی داشت، که داشت و اگر نداشت، نمی‌توان برایش «عقل سلیم» خرید.
و مثال‌های فراوان دیگر که نشان می‌دهد روزی‌های غیرخریدنی، بسیار بیشتر از روزی‌های خریدنی هستند و ارزش بیشتری نیز دارند.
وقتی این نکته را به خوبی متوجه شدید که «روزی» غیر از «پول» است، بار سنگینِ «پیدا کردن پول» و «پولدار شدن» از دوشتان برداشته می‌شود یا فشارش بسیار کاهش می‌یابد.
وقتی به خوبی فهمیدید روزی‌هایی دارید که قابل خریدن نبوده و به همین دلیل، قابل قیمت‌گذاری نیست، خود را یک ثروتمند بالفعل خواهید یافت. چون خوب در خود بنگرید، خواهید یافت که چقدر ثروت‌های عالی از ناحیه‌ی روزی‌رسان متعال دارید که برای به دست آوردنش، هیچ طرح و نقشه‌ای نریخته‌ و هیچ تلاشی نکرده‌اید.
وقتی متوجه شوید بیش از نود و نه درصد از روزی شما از ناحیه‌ی رزّاق علی الاطلاق، بدون نقشه و اجرای شما، افاضه می‌شود، آرامش عمیقی سراسر قلب و روحتان را فرا خواهد گرفت و نقشه کشیدن و تلاش کردن برای به دست آوردنِ یک درصد باقیمانده را کاری آسان و راحت خواهید دانست.

نکته‌ی دوم: «روزی»، راهش را پیدا می‌کند.
«روزی» بر طبق برخی روایات، به دو نوع تقسیم شده است. مولانا امیر‌المؤمنین (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «یَا ابْنَ آدَمَ الرِّزْقُ رِزْقَانِ رِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ یَطْلُبُکَ فَإِنْ لَمْ تَأْتِهِ أَتَاکَ» [نهج البلاغه، صبحی صالح، حکمت 379؛ من لایحضره الفقیه، جلد 4، صفحه‌ی 386] یعنی ای فرزند آدم، روزی دو گونه است؛ روزی‌ای که تو او را می‌جویی و روزی‌ای که او تو را می‌جوید که اگر به سوی آن نروی، به سویت می‌آید.
روزی‌ای که شما را می‌طلبد، راهش را پیدا می‌کند و روزی‌ای که شما آن را می‌طلبید، راهش به شما نشان داده خواهد شد. پس در هر حال، به دنبال راهی برای «آمدن» روزی نباشید، بلکه به دنبالِ خود «روزی» بروید؛ راهش پیدا خواهد شد.
اگر کسی روزی‌ای داشته باشد، چه ناخواسته و چه خواسته، نیازی نیست راه آمدنش را مشخص کند؛ بلکه برعکس، مشخص کردن راه آمدن روزی، در موارد زیاد، آمدن روزی را دچار اشکال و اختلال می‌کند.
به هیچ وجه به راه ثروتمند شدن فکر نکنید و به دنبال یافتن چنین راهی نباشید. اگر ثروت می‌خواهید، باید کارهایی که روزی را زیاد می‌کند انجام دهید و کارهایی که روزی را کم می‌کند ترک نمایید. «روزی» مثل سیل است که وقتی بیاید، راهش را باز می‌کند. اگر موفق شوید روزی‌تان را زیاد کنید، شغل و مسیری به شما نشان داده خواهد شد که شما را به روزی و ثروتی که باید داشته باشید برساند؛ هر چند الان اصلاً فکرش را هم نمی‌توانید بکنید. و اگر روزی‌تان کم باشد، هر شغلی انتخاب کنید، برای شما پر از خرج و خالی از دخل خواهد بود؛ هر چند شغلی باشد که بر اساس آمارهای معتبر مراکز رسمی و بین المللی، پردرآمدترین شغل است.
به تعبیر زیبای امیر‌المؤمنین (علیه‌السلام): «مَنْ لَمْ یُعْطَ قَاعِداً لَمْ یُعْطَ قَائِماً» [کافی شریف، جلد 8، صفحه‌ی 18، خطبة الوسیلة؛ نهج البلاغة، صبحی صالح، حکمت 396] یعنی کسی که نشسته (بدون فعالیت و تلاش) روزی‌ای دریافت نکند، ایستاده (با تلاش و تقلا) نیز روزی‌ای دریافت نخواهد کرد.
به قول سعدی: «صیاد بی‌روزی در دجله ماهی نگیرد و ماهی بی‌اجل در خشکی نمیرد». وقتی کسی روزی نداشته باشد، حتی اگر در رود دجله، که مملو از ماهی‌های ریز و درشت است، به ماهیگیری بپردازد، ماهی‌ای در تورش نخواهد آمد و در قلابش نخواهد افتاد و آنچه بگیرد، خواهد گریخت.
اگر همّتی دارید و می‌خواهید ثروتمند شوید، باید «زیاد شدن روزی» را هدف قرار دهید و ذهنتان را به طور کامل از این که روزی شما از چه مسیری به شما خواهد رسید، خالی نمایید. هر چه در مورد شغل‌های پردرآمد و کم‌درآمد فکر کنید، بیشتر از آنچه می‌خواهید، دور خواهید شد. تمرکزتان را بر افزایش «روزی» قرار دهید نه بر «شغل پردرآمد».
به عنوان مثال، اگر مَشکی را پر آب کرده و درش را ببندید، سپس آن را تحت فشار قرار دهید، آبش خارج خواهد شد؛ یا مشک پاره می‌شود، یا درش باز می‌شود، یا کوک‌های کنارش شکافته می‌گردد و … بالاخره راهش را پیدا خواهد کرد. اما اگر مشکی آب نداشته باشد، هر چه به آن فشار بیاورید و درش را باز کنید یا کوک‌هایش را بشکافید یا حتی مشک را پاره کنید، باز هم به آب نخواهید رسید. بعضی‌ها مرتب، شغل عوض می‌کنند و از هر شغلی بیش از شغل قبلی ضرر می‌کنند. اینها به جای این که به دنبال روزی باشند، به دنبال شغل هستند! اینها باید به دنبال روزی باشند، شغل مناسب و راه آمدن درآمد، خودش به صورت بسیار روشن و شیرین، نشان داده خواهد شد.
اگر پشت سدّی آب باشد، هر کدام از دریچه‌ها را که باز کنید، آب از آن فوران خواهد زد؛ ولی وقتی در پشت سد، آب نباشد، تمام دریچه‌های سد را هم اگر باز کنید، به آب نخواهید رسید. به فکر زیاد کردن آبِ پشت سد باشید نه به فکر این که کدام دریچه را باز کنید تا آب، جاری شود. وقتی سدی آب داشت، فرقی نخواهد کرد کدام دریچه را باز کنید؛ باز کردن هر دریچه، شما را به هدفتان خواهد رساند. اگر روزی داشته باشید، فرقی نخواهد کرد چه شغلی دارید، با کم‌ترین فعالیت بدنی و ذهنی، به درآمد و روزی فراوان خواهید رسید؛ ولی اگر روزی نداشته باشید، با سخت‌ترین شغل‌ها و ساعت کاری زیاد، باز هم به درآمد لازم نخواهید رسید.
«روزی» به سختی و آسانی کار نیست. در تمام شغل‌های سخت، افرادی وجود دارند که از پسِ مخارج اولیه‌ی خود، مانند اجاره‌ی محل کار و قبوض بر نمی‌آید و در نقطه‌ی مقابل، افرادی هستند که از راه‌هایی بسیار آسان و باورنکردنی، درآمدهای عالی دارند. راز قضیه در «داشتنِ روزی» و «نداشتنِ روزی» است.
«روزی» به مدرک تحصیلی و سطح سواد نیست. افراد کم‌سوادی را می‌شناسم که مالدار و پر درآمد هستند و افراد بسیار نخبه و دانشمندی را می‌شناسم که به نان شبشان محتاجند. یکی از طلاب نجف، در قدیم الایام به محضر یکی از علما رسیده و پرسیده بود: کسی که سه زبان می‌داند اوضاعش بهتر است یا کسی که یک زبان می‌داند؟ آن عالم جواب داده بود: کسی که سه زبان بلد باشد، اوضاعش بهتر خواهد بود. طلبه گفته بود: پس چطور است که بر سه زبان فارسی، عربی و ترکی تسلط دارم ولی اوضاع زندگی‌ام بسیار خراب است و نان شب ندارم؛ ولی خر آسید ابوالحسن فقط یک زبان بلد است، اما همیشه بهترین کاه و جو و اعلی‌ترین یونجه‌های بازار برایش فراهم است؟! عالم گفته بود: چون روزیِ خر آسید ابوالحسن از روزی تو بیشتر است!!
«روزی» به تعداد ساعات کار نیست. افرادی هستند که با یک ساعت کار در روز، درآمد هنگفت دارند و افرادی هستند که با شانزده ساعت کار در شبانه‌روز، مقروض و مفلوکند.
پیتزافروشی را می‌شناسم که از پزشک فوق تخصص بیشتر درآمد دارد. پزشکی را می‌شناسم که در تاکسی تلفنی کار می‌کند! انبوه‌سازی را می‌شناسم که از شدّت بدهکاری در زندان است. وکیل پایه یک دادگستری را سراغ دارم که چون نتوانست اجاره‌ی دفترش را تأمین کند، تلفنی کار می‌کند؛ یعنی به جای این که موکّلین به دفترش بروند، او به نزد موکّلینش می‌رود! لیسانس روابط بین الملل را دیدم که چون در هیچ منصب متناسب با دانش و مدرکش پذیرفته نشده بود، برای یک تاجر بی‌سواد، فرش‌بافی می‌کرد! لیسانس امور تغذیه را می‌شناسم که در مزرعه‌ی پرورش الاغ کار می‌کند! بلال‌فروشی را می‌شناسم که فقط از راه فروش بلال پخته، ماهی حدود سی میلیون تومان درآمد دارد، در حالی که حقوق ماهانه‌ی کارمند معمولی، سه میلیون تومان است. رستورانی را سراغ دارم که در وعده‌ی ناهار و شام، پانصد میزش پر می‌شود و پنجاه نفر در نوبت می‌ایستند تا میزی خالی شود و در عین حال، رستورانی را دیدم که بر اثر نداشتن مشتری، تعطیل شد. و صدها مثال دیگر که حتماً شما هم شاهدش بوده‌اید. راز قضیه در «داشتنِ روزی» و «نداشتنِ روزی» است نه نوع شغل. «شغل»، پردرآمد و کم‌درآمد ندارد، بلکه «صاحب شغل» پرروزی و کم‌روزی می‌شود.
حتی بعضی کم‌روزی‌ها از شغلی که دارند، پول زیادی دریافت می‌کنند؛ ولی چون خرجشان بیشتر از دخلشان است، نتیجه‌ای جز خستگی برایشان ندارد و به قول شاعر:

بر احوال آن شخص باید گریست * که دخلش بود نوزده، خرج، بیست

شخصی به نزد حکیمی آمد و گفت: فرزندم را در چه شغلی بگمارم؟
حکیم گفت: خیاطی.
مرد رفت و بعد از مدتی به نزد حکیم آمد و گفت: فرزندم را به آهنگری گماردم و درآمد خوبی دارد.
حکیم گفت: اگر به خیاطی هم می‌گماردی همین درآمد را می‌داشت، فقط زحمت فرزندت را زیاد کردی.

نکته‌ی سوم: راه‌های افزایش روزی
حال که برایتان روشن شد «روزی» غیر از «پول» است و باید به جای تمرکز بر «راهِ پولدار شدن»، بر «زیاد کردن روزی» تمرکز کنید، خواهید پرسید، راه‌های افزایش روزی چیست؟ جوابش روشن است؛ راه‌های افزایش روزی، در آخر هر طبقه از طبقات قوانین در کتاب «مجموعه‌ی قوانین عملی منهاج فردوسیان»، تحت عنوانِ «جهت دفع فقر و جلب ثروت» آمده است. همچنین در کتاب «مجموعه‌ی قواعد نظری منهاج فردوسیان»، کارهایی به عنوان روزی‌آور و کارهایی به عنوان روزی‌بر معرفی شده‌اند. اگر همین کارها را به دقت مراعات کنید، روزی‌تان زیاد خواهد شد و شما را به راهی خواهد برد که درآمد زیاد از فعالیت کم داشته باشید.
یکی دیگر از راه‌های زیاد کردن روزی، تعهد قلبی و جدّی برای عمل به «نسخه‌ی ثروت» است. عمل به این نسخه به طور مداوم و با شرایطی که در آن ذکر شده، موجب خواهد شد روزی‌ای که شما به دنبالش هستید، از راهی که الان نمی‌توانید حدس بزنید، به زندگی‌تان باز شود.

خلاصه‌ی کلام:
هیچ شغلی، در هیچ زمانی، برای هیچ کسی، پردرآمد یا کم‌درآمد نبوده و نیست و نخواهد بود، پس به جای این که دنبال شغل باشید، دنبالِ روزی باشید.

نصایح پایانی در بحث روزی:
این سخن را با سه نصیحت از پدران این امت، به پایان می‌برم:
نصیحت‌ اول: استاد اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) در آخرین حج برای مردم خطبه خوانده و فرمودند: «إِنَّ الرُّوحَ الْأَمِینَ قَدْ نَفَثَ فِی رُوعِی أَنَّهُ لَا تَمُوتُ نَفْسٌ حَتَّى تَسْتَکْمِلَ رِزْقَهَا، فَاتَّقُوا اللَّهَ، وَ أَجْمِلُوا فِی الطَّلَبِ، وَ لَا یَحْمِلَنَّ أَحَدَکُمُ اسْتِبْطَاءُ شَیْ‏ءٍ مِنَ الرِّزْقِ أَنْ یَطْلُبَهُ بِغَیْرِ حَقٍّ، فَإِنَّهُ لَا یُدْرَکُ شَیْ‏ءٌ مِمَّا عِنْدَ اللَّهِ إِلَّا بِطَاعَتِهِ». [الأصول الستة عشر، کتاب عاصم بن حمید الحناط، صفحه‌ی 147]
ترجمه: جبرئیل به دلم انداخت که هیچ جانداری تا زمانی که روزی‌اش را به طور کامل دریافت نکند،‌ نخواهد مُرد، پس در جستجوی روزی، اجمال کنید (تقلّای زیاد نکنید؛ خود را به آب و آتش نزنید). و هر گاه روزی‌تان دیر شد، آن را از غیر راه حق نجویید؛ چرا که به آنچه [از ثواب‌هایی] که در نزد خداست نخواهید رسید، جز با فرمانبردای‌اش.
نصیحت دوم: امیر‌المؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «اَلدَّهْرُ یَوْمَانِ یَوْمٌ لَکَ وَ یَوْمٌ عَلَیْکَ فَإِذَا کَانَ لَکَ فَلَا تَبْطَرْ وَ إِذَا کَانَ عَلَیْکَ فَاصْبِرْ» [نهج البلاغة، صبحی صالح، حکمت 396]
ترجمه: روزگار، دو روز است؛‌ روزی به نفع تو و روزی به ضرر توست؛ پس روزی که به نفع تو بود، سرکش مشو و روزی که به ضرر تو شد، صبر پیشه کن.
نصیحت سوم: امیر‌المؤمنین (علیه‌السلام) فرمودند: «فَلَا تَحْمِلْ هَمَّ سَنَتِکَ عَلَى هَمِّ یَوْمِکَ کَفَاکَ [کُلَّ یَوْمٍ‏] کُلُّ یَوْمٍ عَلَى مَا فِیهِ فَإِنْ تَکُنِ السَّنَةُ مِنْ عُمُرِکَ فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى سَیُؤْتِیکَ فِی کُلِّ غَدٍ جَدِیدٍ مَا قَسَمَ لَکَ وَ إِنْ لَمْ تَکُنِ السَّنَةُ مِنْ عُمُرِکَ فَمَا تَصْنَعُ بِالْهَمِّ فِیمَا لَیْسَ لَکَ وَ [لَمْ یَسْبِقْکَ‏] لَنْ یَسْبِقَکَ إِلَى رِزْقِکَ طَالِبٌ وَ لَنْ یَغْلِبَکَ عَلَیْهِ غَالِبٌ وَ لَنْ یُبْطِئَ عَنْکَ مَا قَدْ قُدِّرَ لَکَ» [نهج البلاغه، صبحی صالح، حکمت 379]
غصه‌ی [روزیِ] سالت را بر روزت بار مکن. هر روزی به قدر کفایت برایت هست. اگر سال از عمرت باشد، خدای تعالی هر صبح، تازه‌ای از آنچه تقسیم کرده برایت خواهد فرستاد و اگر سال از عمرت نباشد، چرا برای چیزی که برای تو نیست، غصه‌ی بیهوده بخوری؟! هیچ جوینده‌ای هرگز نمی‌تواند به روزیِ تو سبقت گیرد و هیچ توانایی هرگز نخواهد توانست بر [گرفتنِ] روزی‌ات توانایی پیدا کند و آنچه برایت مقدّر شده، هرگز دیر نخواهد کرد.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام
1. منظور از لعن و برائت چیست؟
2. درباره شیخین و اهل سقیفه کدام یک صحیح است لعن یا برائت؟
3. وظیفه ما چیست لعن یا برائت؟
4. اصلاً لعن چه کسی؟ شیخین یا لعن‌های زیارت عاشورا و قاتلین امامان؟

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
جواب 1: «لعن»، در لغت به معنی درخواست دور شدن از رحمت الهی است و با الفاظی از ریشه‌ی «ل ـ ع ـ ن» به کار می‌رود. جملاتی مانند اینها، به معنی لعن و درخواست دور شدن از رحمت خداوند است: «فلانی ملعون است»، «خدا لعنتش کند»، «لعنت خدا بر فلانی باد»، «خدایا فلانی را لعنت کن»، «لعن بر فلان»، «فلانیِ ملعون» و …
«برائت» به معنی بیزاری جستن است. بیزاری جستن را به «قلبی»، «زبانی» و «عملی» تقسیم می‌کنند؛ ولی اصلِ بیزاری جستن، در «عمل» است. یعنی بیزاری جستنِ «قلبی» و «زبانی» تا زمانی که به «عمل» ختم نشود، راست بودن خود را اثبات نمی‌کند. «لعن» می‌تواند از مصادیق زبانی «برائت» باشد.

جواب 2: در مورد شیخین و سردمداران جریان سقیفه، مأمور به «برائت» شده‌ایم. یعنی باید از «باورها» و «اعمال» آنان بیزاری جسته و به زیر سایه‌ی پر خیر و برکت تعالیم اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) پناه ببریم.
به خاطر این که منبری‌ها، «برائت» را به درستی معنی نمی‌کنند، هیئتی‌ها آن را در «لعن» خلاصه می‌کنند. در حالی که «برائت»، به معنی بیزاری جستن در اعتقادات و اعمال است و با گفتن جملاتی مانند: «لعنت بر فلان و بهمان» اثبات نمی‌شود. معمولاً کسانی که «برائت» را در «لعن» خلاصه می‌کنند، در «عمل»، اهل «برائت» از خلفای جور نیستند.
برای روشن شدن مطلب، مثالی می‌زنم. کسی که از سیگار متنفر است و سیگار نمی‌کشد، از سیگار «برائت» دارد؛ یعنی بیزاری می‌جوید. این شخص، چه بگوید: «لعنت بر سیگار»‌ و چه نگوید، دارای مقام «برائت از سیگار» است. اما کسی که سیگار می‌کشد و می‌گوید: «لعنت بر سیگار»، خودش را مسخره کرده است و سیگار به ریشش می‌خندد.
هیئتی‌هایی که نعره می‌کشند، «لعنت بر فلان و بهمان»، چون در بخشی از اعتقادات و اعمالشان پیرو همان فلان و بهمان هستند، خودشان را مسخره کرده‌اند و همان فلان و بهمان به ریششان می‌خندند.
این، نکته‌ی اصلی‌ای است که در بحث «برائت» و «لعن»، پوشیده می‌ماند یا می‌پوشانند! یا منبری‌ها نمی‌دانند که «لعن» مساوی با «برائت» نیست، یا می‌دانند ولی نمی‌خواهند مخاطبشان از این حقیقت مطلع گردد!
اگر تمام شیعیان از جریان سقیفه، برائت بجویند یعنی دیدگاه‌ها و اعمال آن را نپذیرند و در مقابل، به آموزه‌های ائمه‌ی اطهار (علیهم‌السلام) معتقد شده و عمل نمایند، هیچ مشکلی در جهان اسلام پیش نمی‌آید و خونی از بینی کسی نمی‌ریزد. بر عکس، اگر مقدسات عامه‌ی مسلمانان را لعن کنند، احساسات دینی یک میلیارد انسان را جریحه‌دار کرده و موجب جنگ‌های مذهبی و درون‌دینی خواهند شد. و آنچه دشمن به دنبال آن است، ایجاد اختلاف و جنگ داخلی در میان صفوف مسلمانان است تا بتواند از ضعف و انحطاط ایجاد شده از این اختلافات، نهایت استفاده را ببرد.
پس کسانی که منادی «لعن» هستند، و آن را «برائت» می‌خوانند، یا می‌دانند که اشتباه می‌کنند یا نمی‌دانند. اگر نمی‌دانند، باید آگاهشان کرد؛ ولی اگر می‌دانند و اصرار دارند «لعن» را «برائت» معرفی کرده و دستورات اولیای دین در مورد «برائت» را به «لعن» معنا می‌کنند، خائن به اسلام و مسلمین هستند و در صفوف منافقین قرار می‌گیرند.

جواب 3: تأکید اصلی آیات و روایات بر «برائت» است و آن را مکمّل «ولایت» معرفی می‌نماید. تا زمانی که از جریان‌های انحرافی بیزاری نجویید، نخواهید توانست به خوبی در جریان حق، محکم و استوار شوید. این حقیقت در کلمه‌ی شریفه‌ی توحید، مشهود است. تا «لا اله» را به خوبی انجام ندهید و از قید خدایان وهمی نرهید، نخواهید توانست به «الا الله» معتقد شوید. برای برائت جستن از خدایان وهمی مشرکان، فقط کافی است به آنها ایمان نداشته باشید و بی‌اعتنا باشید و به خدای احد واحد ایمان بیاورید. نیازی نیست صبح تا شب مشغول لعن بر «برهما»، «ویشنو»، «شیوا»، «سرسوتی»، «لکشمی»، «شکتی»، «زئوس»، «آرتمیس»، «آفرودیت»، «خدای باران»، «خدای نیل»، «خدای سرما»، «خدای کوهستان»، «خدای مردگان»، «خدای طوفان»، «خدای باد»، «خدای زمین»، «خدای جنگل»، «خدای دریا»، «خدای موسیقی»، «خدای عشق»، «خدای آتش»، «خدای کامچاتکا و چوکوتکا» و هزاران خدای ساختگی دیگر باشید.
برای رسیدن به کمال واقعی و سعادت ابدی، باید دیدگاه‌های واضح قرآن کریم و روایات معتبر از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) را باور کنید و به دستوراتشان عمل نمایید و در کنارش به عنوان مکمّل، باید به هزاران هزار دیدگاه و دستورالعمل از غیر این مسیر نورانی، بی‌تفاوت و بی‌اعتنا باشید و لازم نیست تک تک آن دیدگاه‌ها و دستورالعمل‌ها را لعن کنید.
برای به دست آوردن سلامتی، باید کارهای مفید برای سلامتی را انجام دهید و در کنارش به عنوان مکمّل، باید کارهایی که برای سلامتی ضرر دارد را ترک کنید؛ مثلاً سیگار و قلیان نکشید، سوسیس و کالباس نخورید، آب یخ ننوشید، چای و قند را ترک کنید و … ولی لازم نیست به زبان بگویید: «لعنت بر سیگار و قلیان»، «لعنت بر سوسیس و کالباس»، «آب یخ ملعون است»، «خدایا چای و قند را لعنت کن» و مانند اینها.

جواب 4: «ولایت» به معنی سرسپردن به جریان «غدیر» و آموزه‌های رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) از مسیر اهل بیت (علیهم‌السلام) است و «برائت» شامل تمام جریان‌های دیگر می‌شود؛ اما «لعن» فقط باید محدود به همان باشد که از ناحیه‌ی اولیای دین به ما رسیده است. لذا «برائت» را شامل تمام جریان‌ها بدانید؛ ولی «لعن» را فقط محدود به لعن‌های مأثور مثل لعن‌های زیارت عاشورا کنید. در «عمل» از هر مسیری غیر از مسیر ائمه‌ی اطهار (علیهم‌السلام) بیزار باشید؛ ولی به «زبان»، فقط کسانی که دستور داده‌اند لعنشان کنیم را لعن کنید.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام علیکم
لطفا بفرمایید جایگاه عمل به قوانین اجتماعی و مقررات سیاسی و مدنی کشورمان در منهاج فردوسیان چیست؟
آیا عدول از قوانین اجتماعی و مدنی علاوه بر اینکه کیفر و بازخواست دنیایی (اجتماعی) دارد، کیفر و مؤاخذه اخروی هم خواهد داشت؟ مثلا عدم رعایت قانون و مقررات راهنمایی و رانندگی.

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
برای رسیدن به جواب کامل، توجه شما را به چند نکته جلب می‌کنم:

1. نظام جامع تربیتی منهاج فردوسیان، مجموعه‌ی واضحات و مسلّمات قرآن کریم و روایات معتبر از ائمه‌ی اطهار (علیهم‌السلام) است. هر قاعده‌ی نظری آن و هر قانون عملی آن، دارای سندی محکم و قابل دفاع از آیات محکمات قرآن یا روایات معتبر از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) است.

2. در تکمیل قوانین عملی، در جایی که تصریحی از آیات و روایات معتبر نداشتیم، به دستور شارع مقدس، به «احتیاط» پناه بردیم.

3. برای مسأله‌ی فوق، آیه‌ی محکم قرآن یا روایت معتبری نداریم؛ زیرا چنین مسأله‌ای در صدر اسلام نبوده است؛ اما از جهت احتیاط، لازم است اینگونه قوانین را به قدری که از پیامدهای اجتماعی و کیفری آن در امان باشید، مراعات نمایید.

4. مراعات نکردن قانون‌های بشری، عِقاب اخروی ندارد؛ مگر این که موجب تضییع حقوق دیگران شود.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام
در جایی که حتی در تعریف بنای عقلا نیز میان خود عقلا اختلاف نظر وجود دارد، دیگران چگونه بین نهی شرعی و قبح عقلی تمایز قایل شوند در حالی که به درستی از مفهوم آن آگاه نیستند؟

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
اختلاف علما در تعریف چیزی، موجب نمی‌شود که آن چیز در بیرون، دچار تغییر گردد. اگر دانشمندان نتوانند «الکتریسیته» را به درستی تعریف کنند یا معنی درستی از «انرژی» به دست دهند یا بر سر تعریف «انرژی» با هم اختلاف داشته باشند،‌ دلیل نمی‌شود که استفاده از «الکتریسیته» یا «انرژی» به خوبی صورت نگیرد.
آنچه در بین علما مورد اختلاف است، تعریف دقیق و مانع و جامع از «بنای عقلا»ست ولی آنچه در جهان خارج و در میان مردم اتفاق می‌افتد، عمل بر اساس «بنای عقلا»ست. عمل به «بنای عقلا» با اختلاف بر سر تعریف آن، دچار مشکل نمی‌شود. مردم جهان همواره بر اساس «بنای عقلا» رفتار می‌کنند و کاری به تعریف درست یا نادرست علما ندارند.
اشکال کار در اینجا، مربوط به علما می‌شود که نتوانسته‌اند «موضوع» را به درستی تصوّر کنند تا «محمول» مناسب را برایش بیابند و بر آن بار نمایند و تعریف درستی برایش به دست دهند.
در نظر بعضی اصولیون مراد از «بنای عقلا» یا «سیره‌ی عقلا»، سیره و عملی است که ناشی از فطرت و ارتکاز انسان‌ها باشد نه سیره‌ی ناشی از مبادی دیگر، مانند اجبار حاکمی زورمند یا دستور پیامبری الهی؛ ازین رو گاهی به جایِ «بنای عقلا» تعبیر «ارتکاز عقلا» یا تعابیر مشابه را به کار برده‌اند. [فوائد الاصول، محمد علی کاظمی، ، جلد ۳، صفحه‌ی ۱۹۲، تقریرات درس محمدحسین نائینی؛ نهایه الافکار، محمدتقی بروجردی، جلد ۴، قسم ۲، صفحه‌ی ۲۴۱، تقریرات درس ضیاءالدین عراقی؛ المحکم فی اصول الفقه، محمد سعید طباطبائی حکیم، جلد ۳، صفحه‌ی ۲۷۵؛ مبادی فقه و اصول، علیرضا فیض، جلد ۱، صفحه‌ی ۲۲۴]
برخی دیگر برآن‌اند که بنای عقلا، همانند عرف، گاه ممکن است از انگیزه‌هایی غیر از فطرت سلیمِ انسانی، یعنی عواملِ متغیّر اجتماعی، فرهنگی، جغرافیایی، باورها، تعصّبات نژادی و ملّی و مانند اینها ناشی شود و نیاز «بنای عقلا» به امضا و تأیید شریعت نیز به همین جهت است. [دروس فی علم الاصول، محمد باقر صدر، حلقات ثلاثة، الحلقة الثانیة، صفحه‌ی ۷۹؛ دانشنامه حقوقی، محمد جعفر جعفری لنگرودی، جلد ۲، صفحه‌ی ۶۲؛ کاربرد عرف در استنباط، حسین رجبی، جلد ۱، صفحه‌ی ۱۳۲، کیهان اندیشه، شماره‌ی ۴۸ (خرداد و تیر ۱۳۷۲)؛ درآمدی بر حقوق اسلامی، دفتر انتشارات اسلامی، جلد ۱، صفحه‌ی ۳۶۷]
از دیدگاه فقها و اصولیان، حجّیتِ بنای عقلا به هیچ روی مطلق نیست، بلکه مشروط برآن است که قواعد عرفی و عقلایی در زمان شارع وجود داشته باشد؛ در صورت مخالف بودن شارع با آن قواعد، امکان اظهار مخالفت برای وی باشد؛ و با وجود این، شارع آن قواعد عقلایی را امضا کرده یا لااقل با آن‌ها مخالفت نکرده باشد. [فوائد الاصول، محمد علی کاظمی، جلد ۳، صفحه‌ی ۱۹۳، تقریرات درس محمدحسین نائینی؛ اصول الفقه، محمدرضا مظفر، جلد ۲، صفحه‌ی ۱۲6؛ درآمدی بر حقوق اسلامی، دفتر انتشارات اسلامی، جلد ۱، صفحه‌ی ۳۶۷]
به نظر مشهور اصولیان برای حجّت بودن بنای عقلا، اثبات امضا و تأیید صریح و خاص شارع ضروری نیست، بلکه صِرف عدم منعِ (= رَدْع) شارع از یک سیره‌ی عقلایی، بیانگر رضایت و امضای شارع نسبت بدان سیره است. [فرائد الاصول، شیخ مرتضی انصاری، جلد ۱، صفحه‌ی ۱۶۴؛ کفایة الاصول، آخوند خراسانی، جلد ۲، صفحه‌ی ۹۸ و ۲۸۰؛ فوائد الاصول، محمد علی کاظمی، جلد ۳، صفحه‌ی ۱۹۳، تقریرات درس محمدحسین نائینی؛ نهایة الافکار، محمدتقی بروجردی، جلد ۳، صفحه‌ی ۱۳۸، تقریرات درس ضیاءالدین عراقی؛ نهایة الدرایة فی شرح الکفایة، محمد حسین اصفهانی، جلد ۳، صفحه‌ی ۲۴۹؛ منتقی الاصول، عبدالصاحب حکیم، جلد ۴، صفحه‌ی ۲۹۸، تقریرات درس محمد حسینی روحانی]
مرحوم نائینی احتمال داده است که در باب معاملات، نیاز به تصریح شارع نسبت به امضای بنای عقلایی باشد؛ ولی شماری دیگر از اصولیون، حتی ثبوت عدم مخالفت شارع را هم لازم ندانسته و عدم ثبوت مخالفت را برای اثبات حجیت بنای عقلا کافی شمرده‌اند. [فوائد الاصول، محمد علی کاظمی، جلد ۳، صفحه‌ی ۱۹۳، تقریرات درس محمدحسین نائینی]
مرحوم مظفّر، به تبع استاد خود اصفهانی، بر آن است که اگر شارع با عقلا هم مسلک باشد، از آن‌جا که وی از عقلا و بلکه رئیس عقلاست، برای حجّیت بنای عقلایی، صِرفِ عدم ثبوت مخالفت، کافی است؛ زیرا اگر شارع منع کرده بود، از آن آگاه می‌شدیم.
اما اگر برای هم مسلک بودن شارع با عقلا مانعی موجود باشد، در این صورت عدم ثبوت مخالفت دلیل حجّیت سیره عقلایی خواهد بود که عمل به آن بنای عقلایی نسبت به امور شرعی معلوم و قطعی باشد، وگرنه بنای عقلایی مزبور حجّت نیست. [اصول الفقه، محمدرضا مظفر، جلد ۲، صفحه‌ی ۱۲۶ و ۱۵۳؛ نهایة الدرایة فی شرح الکفایة، محمد حسین اصفهانی، جلد ۳، صفحه‌ی ۱۷۹ و ۲۴۸]
شهید صدر بر این استدلال خرده گرفته که منشأ بنای عقلا همیشه امر فطری و عقلانی نیست تا شارع با عقلا هم مسلک باشد، بلکه گاه ممکن است ناشی از عواملی غیرعقلی باشد. بعلاوه، ممکن است شارع برای اتّخاذ طریقی عقلانی‌تر از روش عقلا با بنای عقلا مخالفت کرده باشد. [دروس فی علم الاصول، محمد باقر صدر، حلقات ثلاثه، الحلقة الثانیة، صفحه‌ی ۱۶۲؛ بحوث فی علم الاصول، محمود هاشمی، جلد ۴، صفحه‌ی ۲۴۵، تقریرات درس محمدباقر صدر]
شهید صدر راه‌هایی برای اثبات حجّیت بنای عقلا برشمرده و در نهایت، این استدلال مشهور را پذیرفته است که اگر معصوم از یک سیره عقلایی منع کرده باشد، با توجه به آن‌که راویان و اصحاب انگیزه قوی برای نقل و روایت آن داشتند، بی تردید منع مذکور به دست ما می‌رسید؛ بویژه اگر آن سیره عقلایی نزد مردم رایج و استوار باشد؛ بنابراین، عدم وصول مخالفت شارع، حاکی از عدم منع شارع از آن بنای عقلایی است. [دروس فی علم الاصول، محمد باقر صدر، حلقات ثلاثه، الحلقة الثانیة، صفحه‌ی 178]
برخی فقها، با توجه به روش استدلال مشهور برای حجّیت بنای عقلا، که آن را به سبب عدم منع شارع، حجّت و دلیل می‌دانند، آن را جزو «تقریر معصوم»، که شاخه‌ای از سنت است، به شمار آورده‌اند. [منتقی الاصول، عبدالصاحب حکیم، جلد ۴، صفحه‌ی ۲۹۸، تقریرات درس محمد حسینی روحانی؛ دروس فی علم الاصول، محمد باقر صدر، حلقات ثلاثة، الحلقة الثانیة، صفحه‌ی ۱۶۰ و ۱۸۴؛ علم اصول الفقه فی ثوبه الجدید، محمد جواد مغنیه، جلد ۱، صفحه‌ی ۳۵۷]

نتیجه‌ی کلام:
1. «بنای عقلا» به معنی کارهایی است که عقلای جهان، فارغ از زمان، مکان، نژاد، دین و … به فتوای «عقل»، «ممدوح» یا «مذموم» می‌شمارند.
2. «بنای عقلا» نیازی به تأیید شارع ندارد.
3. «بنای عقلا» غیر از «عرف» و «عادت» است.
4. این که علما نتوانسته‌اند تعریف واحد و روشنی از «بنای عقلا» ارائه نمایند، خدشه‌ای به کاربرد آن در متن جامعه ندارد و همواره عقلای جهان، یک سری اصول مشخص و پایه‌ای را «ممدوح» یا «مذموم» می‌شمارند و برای مراعات آن، نیازی به دانستن تعریف دقیقش نیست.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام
این را می‌دانم که ما باید به همه اتفاقات احساس بدهیم و از به ظاهر تکرار شدن های زیاد، تضمینی بودن آن ها را نتیجه نگیریم. سوال من این است که این شکر فراوان برای اتفاقات پر تکرار ولی نو آیا وقت گیر هست یا نه؟ خب نمیشه که بخوام برای هر دم و بازدم یک یا چند الحمد لله بگم و اونوقت بتونم به اعمال دیگه هم برسم. چجور اتفاقاتی رو متمرکز بشم؟ اتفاقاتی مثل دم و بازدم هم به مهره مار نیاز دارن؟

************
باسمه تعالی

سلام علیکم
ذهن انسان، سطحی دارد و عمقی. در روانشناسی، به این دو بخش ذهن، «ضمیر خودآگاه» و «ضمیر ناخودآگاه» گفته می‌شود. در روش کسب مهارت، باید آن را به تعداد زیاد با سطح آگاه ذهن، تکرار کرد تا وارد سطح ناخودآگاه ذهن گردد. وقتی مهارتی وارد «ضمیر ناخودآگاه» گردید، در اصطلاح به آن «مَلَکه» گفته می‌شود. هر کاری که برایتان تبدیل به «ملکه» شود، زحمتی نخواهد داشت و دغدغه‌ای که دارید، در موردش نخواهد بود.
برای مثال، کسی که تازه رانندگی را می‌آموزد، باید با سطح هوشیاری بالا، حواسش به طور همزمان به چند چیز باشد؛ هم مواظب فشار مناسب بر گاز باشد، هم مواظب آینه‌های بغل و وسط باشد، هم دنده‌ی مناسب را انتخاب کند، هم فاصله‌اش با ماشین جلو را رعایت کند، هم فاصله‌اش با جدول حاشیه‌ی خیابان را تنظیم کند، هم خطوط عابر پیاده را در نظر بگیرد، هم معنی بوق ماشین‌های دیگر را دریابد، هم راهنما را به درستی استفاده کند و …
تقسیم هوشیاری بر تمام این موارد، موجب خستگی مفرط جسمی و فشار عصبی و روحی می‌گردد؛ ولی این فشار، بر اثر تکرار، کاهش می‌یابد تا جایی که کاملاً برداشته می‌شود. زمانی فشار غیر معمولی از جسم و روان راننده برداشته می‌شود که رانندگی برایش به صورت «ملکه» در آمده باشد. به تعبیر روانشناسان، زمانی می‌توان از فشار مهارت رهید که آن مهارت، وارد «ضمیر ناخودآگاه» شده باشد.
تا زمانی که شما در بند «الحمد لله» و «شکراً لله» باشید، حواستان از ذکر و عبادت و نماز و حتی معاملات و معادلات بشری، پرت خواهد شد و مراعات آگاهانه و هوشیارانه‌ی مهره‌ی مار، فشار جسمی و روحی برایتان به ارمغان خواهد آورد. اما اگر بر این مسیر، استقامت بورزید تا جایی که این «مهارت»، برایتان تبدیل به «ملکه» شده و در «ضمیر ناخودآگاهتان» استوار گردد، بدون کمترین حواس‌پرتی و زحمت، همواره از این درخت پرثمر، میوه‌های شیرین خواهید خورد و بهره‌ها خواهید برد.
پس به جای این که در پی تفکیک اتفاقات به مهم و غیر مهم باشید، مدتی را با قدرت و تمرکز، به انجام مهره‌ی مار مشغول شوید تا جایی که این مهارت، برایتان به صورت ملکه درآید. آنگاه خواهید دید که:
اولاً: تمام اتفاقات، ارزشمند و مهم هستند.
ثانیاً: برای هر کدام از این اتفاقات ارزشمند و مهم، می‌توان از مهره‌ی مار استفاده کرد در حالی که هیچ تزاحمی با سایر عبادات و معاملات نداشته باشد.

موفق باشید
حاج فردوسی

سلام وقت بخیر

************

سلام علیکم

موفق باشید

سلام علیکم

در مهره مار، همه اتفاقات مهم اند یا فقط آن‌هایی که احساس خوب یا بد در پی دارند؟ خیلی از اتفاقات هستند که آنقدر معمولی یا تکراری هستند که هیچ احساسی را در پی ندارند.

************

باسمه تعالی

از دست و زبان که برآید * کز عهده‌ی شکرش به در آید

«اِعمَلوا آلَ داوودَ شُکراً وَ قلیلٌ مِن عبادیَ الشَّکور» [سورهٔ سبأ، آیه‌ی ۱۳]

بنده همان به که ز تقصیر خویش * عذر به درگاه خدای آورد

و عارفانه فریاد خواهید زد:

به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم ازوست * عاشقم بر همه عالَم، که همه عالَم ازوست

سلام علیکم

سلام علیکم

ز بُز دزدان بزی دزدید دزدی * خوش آن دزدی که از دزدی بدزدد!

معنی شعر در بحث ما چنین می‌شود: از بدعتِ «جشن عمرکشون» در روز نهم ربیع الاول، الگو گرفتند برای «جشن بیعت». خوش آن بدعتی که از روی بدعتی دیگر الگوبرداری شده باشد!

سلام علیکم

نامه امام حسن عسکرى علیه السّلام به علىّ بن بابویه:

سلام علیکم

بسم الله الرّحمان الرّحیم

سلام علیکم

نتیجه: فرقه‌ای از شیعیان غیرمحقق هستند که «امام پرستی» را با «خدا پرستی» و «لعن و فحش به ابوبکر و عمر» را با «برائت از جریان سقیفه» اشتباه گرفته‌اند؛ و البته تقصیر اینان نیست، تقصیر سردمدارانشان است.

ز بُز دزدان بزی دزدید دزدی * خوش آن دزدی که از دزدی بدزدد!

سلام علیکم به نظر شما دلیل اینکه پیامبر اجازه ازدواج با همسران خود را پس از وفات خویش به کسی ندادند چیست و دلیل ازدواجهای ایشان که تا سیزده ازدواج هم آمده چه میتواند باشد در حالیکه تا چهار ازدواج برای عموم مردم بوده و خود ایشان اینرا فرمودند و سوم اینکه فقط مردها میتوانند تا چهار زن اختیار کنند و در اینجا تکلیف زنها چه میشود این سوال آخر را خانمی پرسیدند و من نتوانستم پاسخ قانع کننده ای به ایشان بدهم ایشان میگفتند که این تبعیض بین مرد و زن هست و چرا زنها نتوانند و اگر بحث جنسی مردها در اینجا مطرح میباشد مگر زنهاییکه به شوهر خود قانع نیستند از نظر جنسی و تامین نمیشوند چکار کنند دراینجا مرد راه شرعیش باز است ولی زن چه کار کند.

جواب ۲: برای ازدواج‌های پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) دلایل مختلفی نقل کرده‌اند؛ ولی از آنجا که این مسائل، ثمره‌ی تربیتی ندارد، به آن نمی‌پردازیم.

جواب ۳: برای این سؤال که چرا مردها می‌توانند تنوع جنسی داشته باشند ولی زن‌ها نمی‌توانند، پاسخ‌های مختلفی بیان شده است؛ ولی باید توجه داشته باشید که این حکم، حکم خداست و نباید از چرایی احکام الهی پرسید. اگر انسان، علت احکام الهی را بداند، بنده‌ی عقل و علم خودش می‌شود نه بنده‌ی خدا. مسلمان زمانی مسلمان است که تسلیم امر خداوند باشد و احکام الهی را بپذیرد، هر چند مخالف عقل و دانش و تجربه‌اش باشد.

سلام علیکم

اولاً: با معتقد شدن به قواعد نظری منهاج فردوسیان و عمل کردن به قوانین عملی منهاج فردوسیان، نیازی به الگو قرار دادن شخص خاصی نیست.

ثانیاً: حتی اگر نیازی هم باشد، پیدا کردن چنین شخصی در نهایت سختی است و سال‌ها طول می‌کشد که بر اثر همنشینی مداوم، بتوان چنین شخصی را پیدا کرد.

ثالثاً: وقتی چنین شخصی را یافتید، بهترین ملاک برای تشخیص این که شخصی «موفق» است، انطباق کامل دیدگاه‌ها و اعمالش بر قواعد نظری و قوانین عملی منهاج فردوسیان است. به عبارت دیگر، زمانی می‌توانید حکم کنید که فلان شخص، «موفق» است که بعد از سال‌ها همنشینی در سفر و حضر، از دیدگاه‌ها و اعمالش به طور کامل مطمئن شوید و آن‌ها را مطابق قواعد نظری و قوانین عملی منهاج فردوسیان بیابید.

۲. اگر «پویایی اسلام» به معنی «پویایی شیعه» و به اعتبار «احکام ثانویه» باشد، باز هم صحیح نیست؛ زیرا سایر فرقه‌های اسلامی نیز چنین پویایی‌ای دارند. سایر فرقه‌های اسلامی و حتی سایر ادیان نیز در تنگناهایی که احکام کتاب و میراث پیامبرشان کفایت نکند، به داوری «عقل» پناه برده و قائل به «حجیّت عقل» هستند.

۴. اگر «پویایی اسلام» به معنی «پویایی شیعه» و به اعتبار «فتح باب اجتهاد» باشد، باز هم صحیح نیست؛ زیرا در سایر فرقه‌های اسلامی نیز باب اجتهاد بر پایه‌ی قیاس، مفتوح است و حتی فقهای عامّه، بیش از فقهای شیعه، اجتهاد می‌کنند، به حدّی که در پاره‌ای موارد، منجر به «اجتهاد در مقابل نصّ» می‌گردد! روحانیون ادیان دیگر نیز در کار اجتهاد هستند و همواره بر پایه‌ی آموزه‌های کتاب مقدس خود، احکام مناسب با موضوعات جدید تولید می‌کنند.

۵. اگر «پویایی اسلام» به معنی «پویایی شیعه» و به اعتبار «استفاده از عقل در استنباط احکام» باشد، باز هم صحیح نیست؛ زیرا در سایر فرقه‌های اسلامی نیز چنین چیزی هست که آن را «مصالح مرسله» می‌خوانند. مصالح مرسله مصالحی است که عقل، آنها را بر اساس اصول و قواعد کلی شرعی برای حفظ مقاصد شرع، لازم می‌بیند و هیچ نص خاصی بر اعتبار آن وجود ندارد.

نتیجه: عبارت ترکیبیِ «پویایی اسلام» یا «پویایی شیعه» همراه با نقدهای زیادی است و نمی‌توان معنای روشن و قابل دفاعی برای آن بیان کرد.

در بی سوادی شما همین بس که کبری قضیه را چشم پوشیده اید و به صغری چسبیده اید. اگر او که از اعاظم علمای شیعه است درباره ی مسئله ای به این مهمی دیگران را بیم نده و احساس خطر نکنه، پس چه کسی بکنه؟ تندی کلام هم برای همینه، تا امثال شما افکار مستمعین را منحرف نکنند.